Το καλοκαίρι τελειώνει -μαζί του τελειώνουν και οι διακοπές-, οπότε
ετοιμαστείτε να πέσετε ξανά στην κατάθλιψη και να το ρίξετε στα χάπια.
Το καλοκαίρι το σώμα μας ξυπνάει επειδή το βλέπει ο ήλιος και επειδή κολυμπάμε.
Είναι παρατηρημένο πως τους Έλληνες τους πιάνει ξαφνικά μια διάθεση
για αθλητισμό το καλοκαίρι, με αποτέλεσμα να παίζουν ρακέτες και βόλεϊ
στην παραλία, και να σου σπάνε τα αρχίδια.
Παράλληλα, υπάρχει ένας ερωτισμός στην ατμόσφαιρα επειδή όλοι είναι ξεβράκωτοι και θέλεις να τους γαμήσεις.
Το καλοκαίρι, βελτιώνεται η ερωτική μας ζωή, αφού ο ήλιος χαϊδεύει
το πράγμα των γυναικών και αυτές πυρώνουν και θέλουν να φιστικωθούν πάνω
στην καυτή άμμο, με αποτέλεσμα να μην ξέρεις πού να το πρωτοχώσεις και
να το χώνεις στην άμμο όπως στην Αμμόχωστον.
Το θετικό για εσάς είναι πως δεν πήγατε διακοπές, ή αν πήγατε λίγες
μέρες διακοπές μετρούσατε τα ευρώ σαν τσιφούτηδες, οπότε δεν καταλάβατε
το καλοκαίρι και δεν θα σας κακοφανεί ιδιαίτερα η έλευση του φθινοπώρου.
Για να αποφύγετε την κατάθλιψη του φθινοπώρου, μπορείτε να κάνετε
μικρές αποδράσεις, αλλά το πιθανότερο είναι πως είστε εντελώς άφραγκοι,
οπότε δεν έχετε να πάτε πουθενά και καθίστε στ’ αυγά σας, που μου θέλετε
και αποδράσεις.
Από την άλλη, είναι πολύ θετικό πως έχετε κατάθλιψη εδώ και τρία
χρόνια, οπότε δεν θα σας επηρεάσει ιδιαίτερα ο ερχομός του φθινοπώρου,
αφού είχατε και πριν τάσεις αυτοκτονίας.
Τον Σεπτέμβριο, οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν σχέδια για το μέλλον
και βάζουν στόχους. Κάντε το κι εσείς, αν και είναι βέβαιο πως δεν θα
πραγματοποιήσετε τίποτα από αυτά που σχεδιάζετε γιατί είστε άχρηστοι και
τεμπελχανάδες.
Πολλοί άνθρωποι ξεκινούν δίαιτα τον Σεπτέμβριο επειδή έτρωγαν σαν ζώα
όλο το καλοκαίρι αλλά δεν υπάρχει λόγος να κάνετε εσείς δίαιτα, αφού το
επόμενο καλοκαίρι είναι σε εννιά μήνες και έχετε όλο τον χρόνο να
γίνετε σαν βόδια και να κατεβαίνετε στην παραλία με το σεντόνι.
Το καλοκαίρι, συνηθίζουμε να το περνάμε μαζί με τους ανθρώπους που
αγαπάμε αλλά τον χειμώνα τους χάνουμε γιατί, κατά βάθος, είναι εντελώς
μαλάκες και δεν μπορείς να τους τρως στη μάπα όλο τον χρόνο.
Αυτό τον χειμώνα ξεχάστε τους ανθρώπους που αγαπάτε και κοιτάξτε να
πιάσετε φιλίες με τίποτα πλούσιους που έχουν εξοχικά και κότερα, γιατί,
αν δεν το κάνετε, σας βλέπω το επόμενο καλοκαίρι να το περνάτε με τους
ανθρώπους που αγαπάτε στη μαγευτική Κυψέλη.
Ο φετινός χειμώνας προβλέπεται εξαιρετικά δύσκολος -σε αντίθεση με
τους τρεις προηγούμενους που ήταν ένα ατελείωτο πάρτι-, οπότε ο μόνος
στόχος σας πρέπει να είναι να επιζήσετε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι.
Καλό χειμώνα!/pitsirikos
Δυστυχώς (ή και ευτυχώς) η αυτογνωσία και η αυτοαντίληψη του
εαυτού είναι μια δύσκολη και επίπονη διαδικασία (και βεβαίως όχι
στατική). Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι καθρεφτίζουν το
τέρας που έχουν μέσα τους στον απέναντι, χωρίς καν να υποψιάζονται ότι
τους αφορά, ότι είναι το δικό τους τέρας!!
…και ξέρεις όσο πιο πολύ φωνάζεις και μάχεσαι το όποιο απέναντι τέρας
που τόσο σίγουρος είσαι ότι είναι ο απροκάλυπτος εχθρός, τόσο πιο πολύ
μεγαλώνει και το μέσα σου τέρας… και μεγαλώνει μπας και το ακούσεις,
μπας και του δώσεις σημασία αλλά… ναι το αναγνωρίζω ότι είναι δύσκολο…
Είναι πιο εύκολο, αυθόρμητο, βολικό και αναίμακτο… να θυματοποιείσαι, να
είσαι ο καημένος, ο ριγμένος, ο χαμένος (προσωπική πείρα χρόνων!!).
Είναι βολικός τέτοιος πόνος να σου φταίει πάντα κάποιος άλλος για τα
δεινά της ζωής σου. Βολικός για σένα (ίσως άθελά σου, ας το πούμε ότι
γίνεται ασυνείδητα) αλλά είναι βολικό και για το γνωστό “σύστημα” που
μας φταίει, λες και δεν το φτιάξαμε ΚΑΙ εμείς (με τον όποιο τρόπο
συμμετοχής ή μη συμμετοχής δεν είναι το θέμα να μοιράσουμε ευθύνες αλλά
το “εδώ και τώρα”).
Γιατί έτσι θα ξοδέψουμε τη ζωούλα μας, αν ποτέ δεν καταφέρεις να δεις
τι μπορείς και είναι ν’ αλλάξεις, ΕΣΥ και μόνον εσύ, και να μην
κρύβεσαι στο μικροκοσμό σου. Γιατί με τον πόνο σου κατάστηθα, δύσκολα θα
καταλάβεις πως δεν είναι εύκολοι πλέον οι τρόποι μεμονωμένης
αντεπίθεσης και δράσης (και όχι αντίδρασης), αν δεν συναντηθείς με τους
άλλους “χαμένους” για να ψάξουμε το “εμείς”. Προσωπική ευθύνη λέγεται,
και, αν και αυτή την έννοια την βεβήλωσαν, προηγείται του κοινωνικού
γίγνεσθαι, “αγαπητοί σύντροφοι”, που βάζετε μπαϊράκι την αξιακή σας
καθαρότητα, ανωτερότητα και υπεροχή!!
Αν δεν δει ο καθένας μας που είναι και που αντιστοιχεί η δική του η
ευθύνη και η συμμετοχή του στο πως εξελίσσονται τα πράγματα στη ζωή του
τότε όσα συνθήματα κι αν ουρλιάζουμε, σε όσες διαδηλώσεις και να πάμε,
ό,τι αναρτήσεις κι αν κάνουμε εδώ κάπου μέσα στο διαδίκτυο θα σερνόμαστε
και θα μηρυκάζουμε την άθλια μοίρα μας που αυτοί που μας διαφεντεύουν
δεν την σέβονται… λες και τη σεβόμαστε εμείς κλαψουρίζοντας και
γκρινιάζοντας ότι τίποτα δε γίνεται!!! Και υπάρχει μια απορία, από ποιον
μεσσία περιμένουμε να γίνει αυτό το κάτι;; Σίγουρα όχι από εμάς εεε;;
Οι άλλοι είναι οι ανίκανοι, εμείς αν βγει κάτι καλό τότε θα το
ακολουθήσουμε!! Εμείς γιατί δεν φτιάχνουμε το όποιο καλό; Μικρό ή μεγάλο
λίγη σημασία έχει, αρκεί να φτιάξουμε κάτι όμως! …Και όταν φτιαχτεί ένα
“μαζί” να το σεβόμαστε και να μην το ξεπουλάμε εύκολα και γρήγορα στα
δύσκολα, και δύσκολα εννοούμε όταν βαλλόμαστε και προσωπικά. Αγγελικά
πλασμένο δεν είναι τίποτα, όλα με δουλειά χτίζονται, προσπάθεια και κόπο
και αγάπη και ανθρωπιά, αααα βασικό… και προσωπικό κόστος!!! Εμείς
είναι να δείξουμε αν θα κερδίσουμε το στοίχημα ζωής που βάζουμε, εμείς
και μόνο εμείς!!
Είναι πιθανό να μη γίνομαι κατανοητή σε όλους γιατί είναι δύσκολες οι μέρες οι τελευταίες!! Η
πρόταση είναι να γυρίσουμε προς τα μέσα μας ΟΧΙ ενοχικά και μίζερα αλλά
ψάχνοντας άλλους τρόπους για να βγούμε θετικά προς τα έξω,
αναγνωρίζοντας αδυναμίες και φόβους μας και ανοίγοντας (ή έστω
μισανοίγοντας σιγά σιγά) πόρτες στο “μαζί”.Το “μαζί” είναι ένας
τρόπος να βγούμε απ΄τον φόβο, ένας τρόπος για να βρούμε και να
μοιραστούμε λύσεις, ένας τρόπος για να μην δεχτούμε αμαχητί να
ξεφτιλίσουμε τη ζωή μας, που προσπαθούν εκείνοι “οι άλλοι, οι κακοί” να
μας ξεφτιλίσουν.
Ας πάρουμε πρώτα τέτοια θέση μέσα μας και μετά θα βρούμε και τρόπους
και ιδέες να βγούμε απ’ τη φυλακή του φόβου και της αδράνειας. Θαύματα
δεν γίνονται, μεγάλα παιδιά είμαστε, αν δεν κουνήσουμε τον εαυτό μας
πρώτα και γερά, λύσεις δεν πέφτουν εξ ουρανού, ούτε θα αλλάξουν μαγικά,
ούτε θα πέσει το σύστημα εν μια νυκτί, το ακούω εδώ και 30 χρόνια (από
τα 18 μου εννοώντας!) και τα χειρότερα είναι εδώ!!! Αυτή ήταν εδώ και
χρόνια η πολιτική μου θέση και ισχυροποιείται όσο ζω και ζούμε την
καθημερινή επίθεση εξαθλίωσης και αποκτήνωσης της αξιοπρέπειας της ζωής
μας.
“Στο τέλος της μέρας, μπορείτε να εστιάσετε σ’ αυτά που σας χωρίζουν ή σ’ αυτά που σας ενώνουν, που σας φέρνουν κοντά“.
psycheandlife2: κείμενο που γράφτηκε μετά από
δύσκολες σκέψεις απορίας, απογοήτευσης, αδικίας και προβληματισμού στο
πως μπορεί (ο τρόπος έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και η…αγριότητα!) να
“ταρακουνηθεί” γερά μια ομάδα ανθρώπων που ουσιαστικά το μόνο που έχουν
να μοιράσουν είναι η όποια βοήθεια (κυρίως ψυχολογικής στήριξης) μπορεί
να προσφέρει ο ένας στον άλλον ανιδιοτελώς, κι όμως ακόμα και έτσι είναι
δύσκολο!!!!http://grevenamedia.gr
Ερρίκο Μαλατέστα, Όταν χτυπάμε την τωρινή κοινωνία, αντιπαραθέτουμε στην ατομιστική αστική ηθική την ηθική της αλληλεγγύης
Ο
αριθμός αυτών που δηλώνουν αναρχικοί σήμερα είναι τόσο μεγάλος και κάτω
από το όνομα αναρχία κρύβονται θεωρίες τόσο διαφορετικές και
αντιφατικές, ώστε θα είχαμε πραγματικά άδικο αν τα χάναμε όταν το κοινό,
που δεν είναι εξοικειωμένο με τις ιδέες μας, που δεν μπορεί να
ξεχωρίσει αμέσως τις μεγάλες διαφορές που κρύβονται κάτω από την ίδια τη
λέξη, μένει αδιάφορο στη προπαγάνδα μας και μας περιφρονεί. Δεν
μπορούμε φυσικά να εμποδίσουμε τους άλλους να χρησιμοποιούν όποιο όνομα
θέλουν όσο για το να σταματήσουμε εμείς να λεγόμαστε αναρχικοί. Αυτό δεν
θα βοηθούσε σε τίποτα, γιατί ο κόσμος θα πίστευε απλούστατα ότι
αλλάξαμε απόψεις.
Αυτό που όλο και όλο μπορούμε και πρέπει να κάνουμε, είναι να
διαχωρίζουμε ξεκάθαρα τη θέση μας από όσους έχουν διαφορετική αντίληψη
για την αναρχία και από όσους, αν και έχουν τις ίδιες θεωρητικές απόψεις
με μας, βγάζουν από αυτές πρακτικά συμπεράσματα διαφορετικά από τα δικά
μας. Ο διαχωρισμός της θέσης μας πρέπει να είναι αποτέλεσμα μιας
ξεκάθαρης έκθεσης των ιδεών μας και της ειλικρινούς και αδιάκοπης
επανάληψης των απόψεων μας για όλα τα γεγονότα που έρχονται σε αντίθεση
με τις ιδέες και την ηθική μας, χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας την
υπεράσπιση κάποιου συγκεκριμένου προσώπου ή χώρου. Γιατί αυτή η δήθεν
αλληλεγγύη ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν ανήκουν και δεν θα μπορούσαν να
ανήκουν στον ίδιο χώρο, υπήρξε ακριβώς ένα από τα βασικά αίτια της
σύγχυσης.
Έχουμε φτάσει στο σημείο πολλοί να εξυμνούν στους συντρόφους τα ίδια
πράγματα που καταδικάζουν στους αστούς και φαίνεται ότι το μοναδικό τους
κριτήριο για το αν μια πράξη είναι καλή ή κακή, είναι το αν αυτός που
την έκανε δηλώνει αναρχικός ή όχι. Πολλά σφάλματα έχουν φέρει τους μεν
στο σημείο να αντιφάσκει ανοιχτά η πρακτική τους με τις αρχές που
διακηρύσσουν θεωρητικά και τους δε να μην ανέχονται τέτοιες αντιφάσεις.
Παρόμοια πολλοί λόγοι έχουν φέρει κοντά μας ανθρώπους που στο βάθος
αδιαφορούν για την αναρχία και για όλα ξεπερνούν τα στενά τους ατομικά
συμφέροντα. Δεν μπορώ να παραθέσω εδώ μια μεθοδική και εξαντλητική
μελέτη όλων αυτών των σφαλμάτων, θα αρκεστώ να μιλήσω για αυτά που με
έχουν εντυπωσιάσει περισσότερο. Ας μιλήσουμε για την ηθική.
Δεν είναι σπάνιο να συναντάμε αναρχικούς που αρνούνται την ηθική.
Στην αρχή λένε απλώς ότι σαν θεωρητική άποψη δεν παραδέχονται καμία
απόλυτη, αιώνια και αμετακίνητη ηθική και στην πράξη επαναστατούν
εναντίον της αστικής ηθικής, που επιδοκιμάζει την εκμετάλλευση των μαζών
και καταφέρεται εναντίον όλων των πράξεων που βλάπτουν ή απειλούν τα
συμφέροντα των προνομιούχων. Έπειτα σιγά-σιγά όπως συμβαίνει σε τόσες
και τόσες περιπτώσεις παίρνουν το σχήμα του λόγου για επακριβή έκφραση
της αλήθειας.
Λησμονούν ότι στην τωρινή ηθική πλάι στους κανόνες που προβάλουν οι
παπάδες και τα αφεντιά για να κατοχυρώσουν τη κυριαρχία τους βρίσκονται
και άλλοι, περισσότεροι και ουσιαστικότεροι που χωρίς αυτούς θα ήταν
αδύνατη κάθε κοινωνική συμβίωση. Λησμονούν ότι το να επαναστατείς
εναντίον κάθε κανόνα που επιβάλλεται με τη βία δεν σημαίνει καθόλου ότι
πρέπει να μην έχεις κανένα συναίσθημα υποχρέωσης και καμία ντροπή
απέναντι στους άλλους. Λησμονούν ότι για να καταπολεμήσεις σωστά μια
ηθική πρέπει να τις αντιπαραθέσεις, τόσο στη θεωρία όσο και στη πράξη
μια ηθική ανώτερη. Και καταλήγουν με τη βοήθεια της ιδιοσυγκρασίας τους
να και των περιστάσεων να γίνουν ανήθικοι με όλη τη σημασία της λέξης,
άνθρωποι χωρίς κανόνες συμπεριφοράς, χωρίς κριτήριο που να καθοδηγεί τις
πράξεις τους, που υποκύπτουν παθητικά στη παρόρμηση της στιγμής. Σήμερα
στερούνται το ψωμί τους για να βοηθήσουν ένα σύντροφο αύριο θα
σκοτώσουν έναν άνθρωπο για να πάνε στις πουτάνες.
Η ηθική είναι το σύνολο των κανόνων συμπεριφοράς που θεωρεί καλό
κάποιος άνθρωπος. Μπορεί να βρίσκει κανείς κακή την κρατούσα ηθική μιας
συγκεκριμένης εποχής μιας χώρας ή μιας κοινωνίας και πράγματι η αστική
ηθική είναι κάτι παραπάνω από κακή, όμως δεν μπορούμε να διανοηθούμε μια
κοινωνία χωρίς καμία ηθική ούτε ένα συνειδητό άνθρωπο χωρίς κανένα
κριτήριο για το τι είναι καλό και κακό για τον εαυτό του και τους
άλλους.
Όταν χτυπάμε την τωρινή κοινωνία, αντιπαραθέτουμε στην ατομιστική
αστική ηθική την ηθική της αλληλεγγύης και προσπαθούμε να εγκαθιδρύσουμε
θεσμούς που ανταποκρίνονται στο πως εμείς κάνουμε τις σχέσεις ανάμεσα
στους ανθρώπους. Αν δεν κάναμε αυτό το πράγμα πως θα μπορούσαμε να
βρούμε ότι τα αφεντικά εκμεταλλεύονται το λαό;
Μια άλλη απαράδεκτη άποψη που μερικοί την υποστηρίζουν ειλικρινά και
άλλοι την χρησιμοποιούν σα δικαιολογία είναι ότι το σημερινό κοινωνικό
περιβάλλον δεν σου επιτρέπει να είσαι ηθικός και ότι κατά συνέπεια
μάταια πασχίζεις όταν οι προσπάθειες σου είναι εκ των προτέρων
καταδικασμένες σε αποτυχία, το καλύτερο είναι να εκμεταλλευόμαστε όσο
μπορούμε τις περιστάσεις προς όφελος μας και να μη νοιαζόμαστε για τους
άλλους, θα αλλάξουμε ζωή όταν αλλάξει η οργάνωση της κοινωνίας. Βέβαια
κάθε αναρχικός καταλαβαίνει σήμερα ότι η αδυσώπητη οικονομική κατάσταση
επιβάλει στον άνθρωπο να παλεύει εναντίον των άλλων ανθρώπων και βλέπει
σα καλός παρατηρητής πόσο ανίσχυρη είναι η προσωπική επανάσταση ενάντια
στο πανίσχυρο κοινωνικό περιβάλλον. Ένα όμως είναι εξίσου αληθινό, ότι
χωρίς την προσωπική επανάσταση και χωρίς την συνεργασία με άλλους
ανθρώπους επαναστατημένους με σκοπό την αντίσταση στη δύναμη του
κοινωνικού περιβάλλοντος και στην προσπάθεια για μετασχηματισμό του,
αυτό το κοινωνικό περιβάλλον δεν θα άλλαζε ποτέ.
Είμαστε όλοι χωρίς εξαίρεση, υποχρεωμένοι να ζούμε λίγο πολύ σε
αντίθεση με τις ιδέες μας είμαστε όμως αναρχικοί ακριβώς στο μέτρο που
βασανιζόμαστε από αυτή την αντίθεση και προσπαθούμε όσο είναι δυνατόν να
τη μικρύνουμε. Τη μέρα που δεν θα προσαρμοζόμασταν στο περιβάλλον, δεν
θα είχαμε πια τη λαχτάρα να το μετασχηματίσουμε και θα γινόμασταν και
εμείς αστοί.
Άφραγκοι ίσως, αλλά όχι λιγότερο αστοί στα έργα και στις επιδιώξεις μας.http://eagainst.com/articles/mal/
Νεοφιλελευθερισμός, η θρησκεία των χρήσιμων ηλιθίων
Ο κοινωνικός δαρβινισμός, κοινωνική βάση του φιλελευθερισμού, μας
λεει πως ο αξιότερος είναι και αυτός που θα ανελιχθεί κοινωνικά, ενώ
όσοι αποτύχουν φέρουν οι ίδιοι αποκελιστικά την ευθύνη, ως ανάξιοι για
κάτι παραπάνω.
Αυτά βέβαια στη θεωρία και σε ακαδημαϊκά μοντέλα επί
χάρτου όπου παίρνεται η υπόθεση εργασίας ότι η κοινωνία φτιάχνεται τώρα:
ας φανταστούμε δλδ ένα τεράστιο στίβο με δισεκατομμύρια κουλουάρ όπου
όλοι μας στηνόμαστε στην ευθεία και μόλις σημάνει ο αφέτης την εκκίνηση,
αρχίζουμε να τρέχουμε.
Στις παγιωμένες, τρέχουσες κοινωνικές συνθήκες όμως πως εκφράζεται με πραγματιστικό τρόπο η συγκεκριμένη θεώρηση;
Είναι άραγε εξασφαλισμένη η ισοτιμία αναφορικά με τη θέση εκκίνησης στον κοινωνικό στίβο;
Τα παιδιά παραδείγματος χάριν ενος εφοπλιστή εκκινούν απο την ίδια θεση με τα παιδιά ενός ανέργου;
Ένας διαβητικός έφηβος μιας οικογένειας χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη
σε σύγκριση με εναν αντίστοιχο νέο μιας εύπορης οικογένειας;
Πως
διασφαλίζεται οτι το περιβάλλον όπου θα ανταγωνιστούμε για να δείξουμε
το μέγεθος της αξίας μας ειναι κοινό για όλους, παρέχει ακριβώς τις
ίδιες ευκαιρίες εκπαίδευσης, πρόσβασης στην υγεία και βασικής διαβίωσης
ώστε το “παιχνίδι” να μην είναι σικέ;
Σε θεωρητικό επίπεδο,
εντός των πλαισίων του αστικού πολιτισμού, η απάντηση ειναι η φορολογία,
και συγκεκριμένα η προοδευτική φορολογία. Αυτοί που κατέχουν
περισσότερα, φορολογούνται και περισσότερο, όχι όμως ως ποινή επειδή τα
κατάφεραν και πλούτισαν, αλλά ως διασφάλιση πως οι επόμενες γενιές θα
έχουν ίσες και ίδιες ευκαιρίες μάθησης και δυνατότητα περίθαλψης ώστε το
παιχνίδι να διεξάγεται ισότιμα. Όσοι, μέσω αυτού του συστήματος,
επικρατήσουν, αποδειχθούν αξιότεροι και αποκτήσουν περισσότερα, πάλι θα
φορολογηθούν παραπάνω ακριβώς για να αναπαράξουν το ίδιο το μοντέλο που
μέσω αυτού τους δόθηκε η ευκαίρια να αποδείξουν πραγματικά την αξία τους
και να μην “πάρει τη θέση τους” κάποιος άλλος, λιγότερο άξιος, μόνο και
μόνο λόγω κληρονομιάς ή/και ονόματος.
Θα ήταν θεμιτό λοιπόν να
περιμένει κανείς οι θιασώτες του φιλελευθερισμού όλων των αποχρώσεων να
είναι υπέρ της φορολογίας, και συγκεκριμενά της προοδευτικής
φορολογίας, ώστε ο ανταγωνισμός που ευαγγελίζονται να διασφαλίζεται. Η
παιδεία και η υγεία να αποτελούν δικαιώματα και όχι εμπορευματα, ώστε
όλοι να είναι σε θέση να ανταγωνιστούν για να αποδείξουν την αξία τους
με ίσους όρους. Όμως η πραγματικότητα μας διαψεύδει.
Οι
πιστοί του νεοφιλελευθερισμού όχι μόνο δεν ειναι υπέρ, αλλα απορρίπτουν
μετα βδελυγμίας κάθε μορφή φορολογίας ονομάζοντάς την μάλιστα “κλοπή”.
Οχι μονο δε συνηγορούν υπερ της εκπαίδευσης και υγείας για όλους αλλά
αντίθετα είναι υπέρ της πλήρους ιδιωτικοποίησης τους ώστε να
αποκλείονται εντελώς οι γενιές εκείνες που δεν έτυχε να γεννηθούν σε
εύπορες οικογένειες και ετσι η μοίρα τους να είναι εν πολλοις
προδιαγεγραμμένη, όπως στην εποχή της φεουδαρχίας όπου η κοινωνία ηταν
αυστηρά δομημένη σε κλειστές κάστες.
Ποιός όμως ο λόγος που υπάρχει
αυτή η αντίφαση ανάμεσα στη θεωρία και τη πράξη; Πως γίνεται οι
θιασώτες της θεωρίας που θέλει τον ανταγωνισμό ως την αλάθητη μέθοδο
βελτιστοποίησης της οικονομικής και κοινωνικής ευημερίας, να τάσσονται
υπέρ των “μονοπωλίων” και των “ολιγοπωλίων” στις ευκαιρίες;
Η
απάντηση για όσους έχουν την οικονομικη δυνατότητα πρόσβασης στα εν λόγω
“μονοπώλια” είναι προφανής και εύλογη. Για αυτούς όμως που δεν ισχύει
κάτι τέτοιο, που ο βιοπορισμός τους βασίζεται αποκλειστικά στην εργατική
τους δύναμη, ποια είναι η απάντηση στο ερώτημα γιατί υποστηρίζουν ένα
τέτοιο οικονομικό δόγμα που το πιθανότερον είναι να αποκλείσει, αν όχι
τους ίδιους σίγουρα τα παιδιά τους, από ίσες ευκαιρίες εκπαίδευσης και
ίδιες δυνατότητες περιθαλψης;
Μόνο ο στείρος φονταμενταλισμός, η
εθελοτυφλία και η τεράστια άρνηση της πραγματικότητας θα μπορούσε να
είναι ο λόγος. Οι νεοφιλελεύθεροι οπαδοί είναι θρησκόληπτοι πιστοί μιας
θρησκείας που τους χρησιμοποιεί σαν χρήσιμους ηλιθίους. Η μάζα αυτών των
πιστών αδυνατεί να αντιληφθεί το γεγονός πως ζεί μέσα σε παγιωμένες
καπιταλιστικές κοινωνικές δομές, με την ταξικότητα να διατρέχει κάθετα
κάθε κοινωνική έκφανση και δραστηριότητα, απο τους θεσμούς μέχρι τον
έλεγχο εισιτηρίων σε ενα τρόλλευ, και σαν γνήσιο ιδεοληπτικό ποίμνιο
προσδοκά, με τρόπο ξεκάθαρα μεσσιανικό, πως κάποτε ίσως ένας, το πολύ
δύο απ’αυτους θα γίνει μεγιστάνας του πλούτου επιβεβαιώνοντας τις
προφητείες των αγίων της πίστης του, Χάγιεκ, Μίζες, Φρίντμαν και λοιπών
τσαρλατάνων.
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
Παραθέτω ενδεικτικά μια λίστα αξιολόγησης του ΟΟΣΑ διαφόρων συστημάτων
υγείας ανά τον κόσμο. Η συγκεκριμένη μελέτη χρησιμοποιεί ένα πρωτότυπο
κριτήριο αξιολόγησης για να σταθμίσει όσο το δυνατόν αντικειμενικότερα
τα κατα χώρες συστήματα υγείας:
τα ταξινομεί ανάλογα με τους
ετήσιους μη αναπόφευκτους θανάτους ανα 100.000 κατοίκους, δηλαδή τους
θανάτους που οφείλονται σε ασθένειες των οποίων οι θεραπείες είναι
ευρέως διαδεδομένες και οι ασθενείς θα μπορούσαν να σωθούν εαν δέχονταν
τις κατάλληλες αγωγές ή/και επεμβάσεις έγκαιρα.
Σε σύνολο 31 χωρών η
Ελλάδα βρίσκεται στην 14η θέση με 79 μη αναπόφευκτους θανάτους ανα
100.000 κατοίκους, ενώ στην πρώτη θέση είναι η Γαλλία με 59 και με τον
μέσο όρο των 31 να κυμαίνεται μεταξύ 95-104 θανάτων. Στον πίνακα
παρατηρούμε πως οι χώρες με πολύ υψηλό βαθμό ιδιωτικοποιημένης υγείας,
όπως οι ΗΠΑ και η Χιλή, βρίσκονται χαμηλά στη λίστα της μη αναπόφευκτης
θνησιμότητας με 103-124 θανάτους για τις ΗΠΑ και 102-109 για τη Χιλή. Η
εντεινόμενη ιδιωτικοποίηση ενός “ανελαστικού” αγαθού όπως η
ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ουσιαστικά αποκλείει μερίδες του πληθυσμου
απο την πρόσβαση τους σε αυτήν
ΠΗΓΗ:
Ιορδάνογλου
Αγαπητέ σύντροφε Νίκο Μπελαβίλα
Με έκπληξη και χαρά διάβασα το ανοιχτό σου γράμμα σε μένα,
που δημοσίευσες στην “Αυγή” την περασμένη Κυριακή και θέλω να σ’
ευχαριστήσω για τα λόγια σου και για την ευκαιρία που μου έδωσες να θέσω
επιγραμματικά μερικά ζητήματα, τα οποία κατά τη γνώμη μου αποτελούν
πρόκληση για τη σύγχρονη Αριστερά.
Το αδιέξοδο, το οποίο αυτή τη στιγμή καλείται να αντιμετωπίσει η
ανθρωπότητα, είναι η ταχύτατη αστικοποίηση του πλανήτη. Σήμερα το 60%
των κατοίκων της γης που ανήκουν στο ανθρώπινο είδος, είναι αστοί
καταναλωτές, γεγονός που σημαίνει ότι:
Α) Από την ώρα που θα ανοίξουν τα μάτια τους το πρωί, μέχρι την ώρα
που θα τα κλείσουν το βράδυ, καταναλώνουν, λελογισμένα ή σπάταλα,
φυσικούς πόρους, τους οποίους ούτε στο ελάχιστο δεν αναπληρώνουν. Οι πιο
συνειδητοποιημένοι από αυτούς κάνουν ανακύκλωση, ενέργεια που απέχει
πολύ από την αναπλήρωση και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι έχει τελικά
θετικό περιβαλλοντικό πρόσημο. Όλη αυτή η στάση ζωής οδηγεί σε
οφθαλμοφανές αδιέξοδο, με δεδομένο και επιστημονικά τεκμηριωμένο το
πεπερασμένο του πλανήτη.
Β) Έχουν απομακρυνθεί από τις συνέπειες των απλών καθημερινών τους
κινήσεων. Έτσι, δεν γνωρίζουν και δεν σκέφτονται π.χ. τι συνέπειες έχει,
«κάπου μακριά», η παραγωγή της ενέργειας που καταναλώνουν με κάθε πράξη
τους, δεν σκέφτονται ότι οι φυσικοί πόροι είναι πεπερασμένοι.
Απεναντίας, έχουν γενιά με τη γενιά γαλουχηθεί πλέον με την εντύπωση ότι
ο μοναδικός φυσικός πόρος, η αρχή των πάντων είναι το χρήμα, το έχουν
αναγάγει αυτό καθαυτό σε αξία, ενώ δεν είναι παρά μια μονάδα μέτρησης
αξιών, μια ευφυής σύλληψη του ανθρώπου για να διευκολύνει τις ανταλλαγές
του. Δώσαμε υπέρτατη αξία στη μονάδα μέτρησης των αξιών και απαξιώσαμε
τις αξίες δηλαδή, γεγονός που οδηγεί στο να έχουμε απαξιώσει πρώτα απ’
όλα τον ίδιο μας τον εαυτό, να τον βλέπουμε και να τον ορίζουμε πλέον ως
έναν αριθμό του συστήματος, κατόπιν στο να παράγουμε χρηματοοικονομικές
φούσκες που γίνονται ολοένα και μεγαλύτερες, και τέλος στο να
«παράγουμε απορρίμματα», σχήμα οξύμωρο και τρανή απόδειξη της κατάντιας
του λεγόμενου πολιτισμού μας.
Γ) Έχουν αφήσει πίσω τα αρχέγονα, τα βασικά, τα πρωταρχικά της
ανθρώπινης ύπαρξης και δεν ασχολούνται καθόλου με αυτά. Κανείς
καταναλωτής στις πόλεις δεν ασχολείται και δεν ασχολήθηκε ποτέ με τα
τρία βασικά στοιχεία της ύπαρξής του, τους σπόρους, το νερό και οξυγόνο.
Παράτησαν αυτά τα ταπεινά, τα χαρακτήρισαν ως ανούσια και ανάξια λόγου
και ενασχόλησης, παράτησαν και τις πατρίδες τους, τους τόπους που
έθρεψαν, με δυσκολίες βέβαια, γενιές και γενιές, για να μετακομίσουν από
το χωριό στην πόλη κι από το οικοσύστημα στο χρηματοοικονομικό σύστημα,
να μεταλλαχθούν από πλάσματα της φύσης σε καταναλωτές, από ελεύθεροι
άνθρωποι – όντα του οικοσυστήματος σε αριθμημένα γρανάζια του
χρηματοοικονομικού συστήματος κι από πλούσιοι με πολλά μικρά εισοδήματα
και προϊόντα σε εξαρτημένους εκ μηνιαίου μισθού εξειδικευμένους πένητες.
Άφησαν τα ταπεινά αλλά τόσο ουσιώδη και τόσο απαραίτητα για την ίδια
τους την ύπαρξη, και στράφηκαν σε μια πρόοδο και μια ανάπτυξη συνώνυμη
του γιγαντισμού και της Ύβρης.
Και είναι απόλυτα σαφές σύντροφε Νίκο, πώς ό,τι αφήνεις, το παίρνει
άλλος. Κι όσα εμείς ως ανθρωπότητα αφήσαμε, όλα αυτά που απαρχής της
ύπαρξης του ανθρώπου επί γης αποτελούσαν αγαθά κοινοκτημοσύνης, τα
παραδώσαμε τώρα με την αδιαφορία μας και τη μετάλλαξή μας σε
καταναλωτές, στα χέρια ανήθικων και κερδοσκοπικών πολυεθνικών, για να τα
διαχειρίζονται (να τα δηλητηριάζουν) και να μας τα πουλάνε ως προϊόντα
αγορών.
Μετατρέψαμε με λίγα λόγια τα αγαθά σε προϊόντα, την κοινοκτημοσύνη σε
ιδιώτευση, την αξία σε τίποτα, το τίποτα σε αξία, τον πολυμήχανο
άνθρωπο σε εξειδικευμένο, αριθμημένο γρανάζι καταναλωτή και με αυτή την
πορεία που ακολουθούμε, συμβάλλουμε καθημερινά, ο καθένας με την
προσωπική του στάση ζωής στο να επέλθει σύντομα η πλήρης υποκατάσταση
του αυθύπαρκτου οικοσυστήματος από το φτιαχτό, πλαστό και πλάνο
χρηματοοικονομικό σύστημα, στην εξολοκλήρου άλωσή μας δηλαδή, αφού
ολόκληρος ο πλανήτης σε λίγα χρόνια θα έχει αστικοποιηθεί, με όλες
βέβαια τις συνέπειες που έχει κάτι τέτοιο και διαφαίνονται ήδη, στα άλλα
πλάσματα, στα τοπία, στο κλίμα, στον εναπομείναντα άνθρωπο. Ζούμε
δηλαδή έναν ανηλεή ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τον οποίον έχουν εξαπολύσει
και τροφοδοτούν με τη ζωή τους καθημερινά οι καταναλωτές εναντίον των
ανθρώπων (που έχουν οι ίδιοι μέσα τους αλλά και όσων δεν εντάχθηκαν
ακόμα στο σύστημα και συνεχίζουν να αντιστέκονται) και κάθε άλλου
πλάσματος, κι αυτό το ζούμε στο πετσί μας πολύ έντονα τα τελευταία
χρόνια εδώ στην Ελλάδα.
Ζούμε τις συνέπειες της άκρατης αστυφιλίας των περασμένων δεκαετιών. Η
ανθρωπότητα αυτή την ιστορική στιγμή της, μοιάζει με τον σκορπιό που
έχει γυρίσει το κεντρί του και ετοιμάζεται να τσιμπήσει το κεφάλι του. Η
ιδιωτικοποίηση των βασικών φυσικών πόρων (σπόρων, νερού, οξυγόνου,
ενέργειας) είναι η τελευταία πράξη του καπιταλιστικού δράματος. Κι η
μόνη διέξοδος πλέον, η μόνη πρόταση ζωής, είναι η αποσυμπίεση, η αλλαγή
πορείας, η αποανάπτυξη, το τέλος του γιγαντισμού, η κατεδάφιση του
πύργου της Βαβέλ μας τούβλο – τούβλο, και η στροφή της ανθρωπότητας στη
μικρή κλίμακα με σεβασμό στον άνθρωπο και στη φύση γύρω του, η επιστροφή
στην παραγωγή, στα ταπεινά αλλά τόσο βασικά, τα αρχέγονα της ύπαρξής
μας διότι αν δεν επιζούμε ως βιολογικά όντα, ούτε ανθρώπινες σχέσεις,
ούτε ανάπτυξη, ούτε πρόοδο, ούτε τεχνολογία, ούτε σπουδές, ούτε τέχνες,
ούτε πολιτική μπορούμε να παράξουμε και να θεραπεύσουμε. Αυτά τα
ζητήματα έχει χρέος να θέσει στην κοινωνία η σύγχρονη Αριστερά σύντροφε
Νίκο, κι όχι να μπαίνει στο πλαστό καπιταλιστικό δίλημμα «λιτότητα ή
ανάπτυξη», του οποίου όλοι οι όροι είναι παντελώς αλλοιωμένοι, αφού η
λιτότητα από αρετή έχει πλασαριστεί ως κατάρα και η ανάπτυξη από πρόοδος
έχει μετατραπεί σε οπισθοδρόμηση, κατάντια και καταστροφή.
Προσωπικά λοιπόν σύντροφε Νίκο, κάνω πράξη την πεποίθησή μου ότι δεν
υπάρχει καμία παγκόσμια συνωμοσία που απεργάζεται την καταστροφή μας,
κάνω πράξη την πίστη μου ότι το σύστημα είμαι εγώ, κι αφού
συνειδητοποίησα την αδιέξοδη καταναλωτική ζωή μου ως αστός, επέστρεψα
στη γη για να ασχοληθώ με τους σπόρους και τα νερά, έτσι ώστε να
συμβάλλω στην επανάσταση από ένα άλλο μετερίζι, το οποίο αφήσαμε, με
κίνδυνο όταν και αν, εξεγερθούμε μια μέρα στις πόλεις, όπως λες, να
ξεκάνουμε και να διαλύσουμε τους καπιταλιστές μέσα μας κι έξω από μας
αλλά ύστερα να πεθάνουμε όλοι από έλλειψη καθαρής τροφής, μιας και τους
σπόρους και τα νερά μας τα έχουμε παραδώσει προ πολλού στα βρόμικα χέρια
του χρηματοοικονομικού μας συστήματος.
Κλείνοντας λοιπόν έχω να σου πω ότι μπορεί από τη βιομηχανική
επανάσταση κι ύστερα οι ιδέες και οι εξεγέρσεις να ξεκινούσαν πάντοτε
από τις πόλεις, αλλά ας μην υποτιμούμε τον ρόλο των ανθρώπων του βουνού
και του λόγγου σε αυτές. Ιδίως στη σημερινή εποχή που ενώ οι κάτοικοι
της πόλης είναι, όπως και στην προηγούμενη Κατοχή, υπό σφιχτή και
αδίστακτη επιτήρηση, σε όλη την άλλη Ελλάδα, από το Αποπηγάδι μέχρι τις
Σκουριές γεννιούνται και δρουν ανυποχώρητοι πυρήνες όχι μόνο αντίστασης
αλλά και επίθεσης, με όπλο μια διαφορετική φιλοσοφία ζωής, μια
διαφορετική θεώρηση του εαυτού και του κόσμου μας, μια αλλαγή του τοπίου
μέσα κι έξω μας.
Αυτή είναι η ελπίδα μιας τρυφερής επανάστασης σύντροφε Νίκο, οι νέοι
άνθρωποι που αλλάζουν και καθημερινά ζυμώνουν το διαφορετικό μέσα τους,
και ένα μεγάλο κομμάτι αυτών, πίστεψέ με, ειδικά σήμερα, δεν βρίσκονται
στα αστικά κέντρα αλλά έχουν πάρει των ομματιών τους και προετοιμάζουν
το μέλλον που έρχεται ολοταχώς ύστερα από την επερχόμενη ολοφάνερη
κατάρρευση του παρελθόντος, το οποίο ακόμα μας κυβερνά.
Με απόλυτη εκτίμηση και πάθος για προσέγγιση, σύνθεση, αγώνα…http://yiannismakridakis.gr/
Δεν υπάρχει ηθικά ουδέτερο έδαφος για σένα πια...
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΗΘΙΚΑ ΟΥΔΕΤΕΡΟ ΕΔΑΦΟΣ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΙΑ.
Και θες δε θες ήρθε πια η ώρα να διαλέξεις τι θα γίνεις πριν πεθάνεις.
Δυο επιλογές υπάρχουν: Μπάτσος ή αυτοδιαχειριζόμενος.
Γιατί, τουλάχιστον όπως τα βλέπω εγώ τα πράγματα, αυτό που μέχρι σήμερα ονομάζαμε κράτος δεν έχει θέση παρά μόνο για μπάτσους.
Κλασσικούς μπάτσους, ειδικούς μπάτσους και λοιπούς μπάτσους.
Οι κλασσικοί ξέρεις ποιοι είναι, οι ειδικοί είναι οι κατασταλτικοί, ας δούμε λοιπόν τους λοιπούς.
Οι λοιποί είναι αυτοί που μέχρι σήμερα ήταν στο λεγόμενο "ηθικά ουδέτερο
έδαφος" ή ακόμα και αυτοί που έπαιρναν από την κοινωνία ένα θετικό
πρόσημο στην λειτουργία τους στο δημόσιο χώρο. Κάποιοι γιατροί του ΕΣΥ,
κάποιοι καθηγητές στα Δημόσια Σχολεία, κάποιοι παραγωγοί που γούσταρες
να ακούς στην ΕΡΑ.
Για όλους αυτούς το κράτος δεν έχει πια χώρο, ούτε πόρους να διαθέσει. Ο
γιατρός που θα μείνει στο "νέο" δημόσιο νοσοκομείο του Άδωνη θα είναι
μπάτσος της υγείας, αφού θα πρέπει να έχει προαποδεχθεί ότι δεν θα
φροντίζει πια τους αποκλεισμένους από το σύστημα. Οι καθηγητές θα είναι
μπάτσοι της εκπαίδευσης αφού επίσης θα πρέπει να έχουν προαποδεχθεί ότι
δεν έχουν κανένα λόγο στο αν οι μαθητές τους πεινάνε, ξεπαγιάζουνε ή
πρέπει να πηγαίνουν σε σχολεία που βρίσκονται σε απαγορευτική απόσταση
από τα σπίτια τους.
Ο "πιλότος" για όλα αυτά, λέγεται ΔΤ. Και όποιος βρεθεί να εμφανίζεται
και να λειτουργεί εκεί μέσα, για την δική μου συνείδηση τουλάχιστον,
αυτόματα είναι μπάτσος. Μπάτσος της σκέψης και πρέπει πολιτικά και ηθικά
να αντιμετωπίζεται ως τέτοιος.
Τι υπάρχει στον αντίποδα; Ποιο έδαφος είναι αυτό που σου απομένει;
Προφανώς το έδαφος που άνοιξαν οι καταλήψεις, οι αυτοδιαχειριζόμενοι
χώροι, οι εργασιακές κολεκτίβες, τα κοινωνικά ιατρεία και παντοπωλεία,
το αυτοδιαχειριζόμενο ωδείο και τόσα άλλα. Το έδαφος που πατάει και
κρατάει με πάθος η ΒΙΟΜΕ, το έδαφος που ακόμα προσπαθεί να βρει η
λειτουργική κατάληψη της ΕΡΤ.
Με δυο λέξεις, η αυτοδιαχείριση και η αυτοδιεύθυνση.
Αυτό το έδαφος χρειάζεται και το δικό σου σκάψιμο. Στο άλλο έδαφος, σε
εκείνο του κράτους που έχει μόνο μπάτσους ή μπάτσους μεταμφιεσμένους σε
κάτι άλλο, πρέπει να κόψεις το νερό. Δηλαδή την τροφοδοσία που του
προσφέρεις σε πόρους επιβίωσης μέσα από την εργασία σου, αλλά και
ολόκληρη την ζωή σου.
Κάθε υλικός ή πνευματικός πόρος, κάθε ώρα δράσης και εργασίας που
προσφέρεις στο έδαφος της αυτοδιαχειρίσης και της αυτοδιεύθυνσης χτίζει
έναν καινούριο κόσμο. Κάθε πόρος που αφήνεις να σου κλέψει το κράτος,
γεννάει ακόμη έναν μπάτσο. Ακόμα χειρότερα, μερικές φορές, σε κάνει έναν
από αυτούς... http://keipi.blogspot.gr/2013/08/blog-post_18.html
