Θεαματική είναι η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας μετά την επιβλητική αντίσταση του λαού της, ο οποίος με δημοψήφισμα συνέτριψε την ψοφοδεή πολιτική της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης που είχε υποκύψει στους ξένους δανειστές και την εξανάγκασε να μην πληρώσει στους ξένους καταθέτες τις οφειλές των ιδιωτικών ισλανδικών τραπεζών,

του Γ.Δελαστίκ

Θεαματική είναι η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας μετά την επιβλητική αντίσταση του λαού της, ο οποίος με δημοψήφισμα συνέτριψε την ψοφοδεή πολιτική της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης που είχε υποκύψει στους ξένους δανειστές και την εξανάγκασε να μην πληρώσει στους ξένους καταθέτες τις οφειλές των ιδιωτικών ισλανδικών τραπεζών, αφήνοντας τες να χρεοκοπήσουν. «Η ύφεση αποδείχθηκε λιγότερο βαθιά από όσο προβλεπόταν», ομολογεί ο Μαρκ Φλάνιγκαν, επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ισλανδία, δηλώνοντας εντυπωσιασμένος από το γεγονός ότι οι Ισλανδοί κατόρθωσαν να διαφυλάξουν «το πολύτιμο σκανδιναβικό μοντέλο κοινωνικής προστασίας».
Η Ισλανδία, η οποία δεν ανήκει στην ευρωζώνη, αντιμετώπισε τη χρεοκοπία της χώρας με μια συνολική πολιτική.
Πρώτον, υποτίμησε το εθνικό νόμισμα, την ισλανδική κορώνα, και επέβαλε ελέγχους και περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Αρχικά η κορώνα υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 50%, αλλά ήδη η υποτίμηση έχει περιοριστεί στο 30% και συρρικνώνεται. Η χαμηλότερη ισοτιμία της κορώνας οδηγεί αμέσως στην αύξηση των εξαγωγών και στη μείωση των εισαγωγών, αντικαθιστώντας ένα τμήμα τους με τοπικά προϊόντα, με αποτέλεσμα το εμπορικό ισοζύγιο της Ισλανδίας να παρουσιάζει ήδη πλεόνασμα από ελλειμματικό που ήταν.
Το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 1,2% το τρίτο τρίμηνο του 2010. Ο πληθωρισμός, ο οποίος είχε εκτιναχθεί στο 18,6%, έπεσε ήδη κοντά στο 2,5%, που είναι ο στόχος της ισλανδικής κεντρικής τράπεζας. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα είναι 6,3% φέτος, και ταχύτατα, ίσως και μέσα στο 2011, θα οδηγηθεί σε πλεόνασμα. Το δημόσιο χρέος, το οποίο έχει εκτιναχθεί στο 115% του ΑΕΠ, θα μειωθεί σταδιακά στο 80% του ΑΕΠ μέχρι το 2015.
Το δεύτερο μέτρο που πήραν οι Ισλανδοί ήταν ότι άφησαν τις ιδιωτικές τράπεζες να χρεοκοπήσουν. Κατόπιν τις εθνικοποίησαν, αλλά υπό τους εξής όρους:
Πρώτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες αναγνώρισαν όλες τις καταθέσεις των Ισλανδών πολιτών ώστε κανένας Ισλανδός να μη χάσει ούτε μία κορώνα από τις καταθέσεις του.
Δεύτερον, τα δάνεια που είχαν πάρει οι Ισλανδοί μεταφέρθηκαν στις εθνικοποιημένες τράπεζες, αλλά επειδή το νόμισμα είχε υποτιμηθεί, μειώθηκε και το ονομαστικό ύψος των δανείων, πέρα από τις σοβαρές άλλες διευκολύνσεις αποπληρωμής που έκανε το κράτος στους Ισλανδούς οφειλέτες για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που προκάλεσε η κρίση, ιδίως τον πρώτο καιρό (πάγωμα της πληρωμής δόσεων για μήνες κ.λπ.).
Τρίτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες δεν αναγνώρισαν καμιά υποχρέωση των ιδιωτικών χρεοκοπημένων τραπεζών σε χώρες του εξωτερικού. Ετσι οι Ισλανδοί φορολογούμενοι φορτώθηκαν τα βάρη διάσωσης των καταθέσεων των δικών τους και των συμπατριωτών τους, ενώ φόρτωσαν στους ξένους επενδυτές και καταθέτες τον λογαριασμό των συναλλαγών τους με τις ιδιωτικές ισλανδικές τράπεζες που χρεοκόπησαν. Απολύτως σωστό.
Η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας, γράφει το βρετανικό περιοδικό «Εκόνομιστ», δείχνει ότι «το έξτρα κόστος για μια χώρα που δεν στηρίζει τις τράπεζές της μπορεί να είναι εκπληκτικά μικρό. Η Ισλανδία άφησε τις τράπεζές της να χρεοκοπήσουν και το ΑΕΠ της έπεσε αθροιστικά κατά 15% από το ανώτατο στο κατώτατο σημείο πριν αρχίσει να ανακάμπτει. Η Ιρλανδία ''έσωσε'' τις τράπεζές της και είδε το ΑΕΠ της να πέφτει 14%».
Αν συνυπολογίσει κανείς ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ιρλανδίας απογειώθηκε στο ασύλληπτο 32% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος της εκτινάχθηκε από το 25% του ΑΕΠ το 2007 στο 100% φέτος και θα φτάσει στο 120% του ΑΕΠ το 2013, με την ανεργία να ανέρχεται στην Ιρλανδία στο 14,1% έναντι 7,3% στην Ισλανδία, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η «υπάκουη» Ιρλανδία βρίσκεται σε πολύ χειρότερη μοίρα από την «απείθαρχη» Ισλανδία.
«Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι αν το σοκ μιας υποτίμησης μπορεί να πυροδοτήσει μια βίαιη κρίση και πολύ επώδυνη, μια πολιτική λιτότητας και αποπληθωρισμού εξαιτίας του χρέους καταλήγει να προκαλεί περισσότερες ζημιές» συμπεραίνει η βρετανική εφημερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ».
«ΕΚΟΝΟΜΙΣΤ»
Οταν το ευρώ γίνεται παγίδα
Ενα μάθημα των αντίθετων επιλογών Ισλανδίας και Ιρλανδίας είναι ότι «τα οφέλη τού να ανήκει μια μικρή χώρα σε μια μεγάλη νομισματική ένωση δεν είναι καθόλου αυτά που κάποτε εκθειάζονταν ότι είναι» γράφει το περιοδικό «Εκόνομιστ» και συνεχίζει: «Οταν πανικόβλητοι επενδυτές εγκατέλειπαν τα μικρά νομίσματα το φθινόπωρο του 2008, το ευρώ φαινόταν καταφύγιο. Δύο χρόνια μετά, το ευρώ μοιάζει περισσότερο με παγίδα για χώρες που αγωνίζονται να ξανακερδίσουν εξαγωγική ανταγωνιστικότητα. Η Ελλάδα και η Ιρλανδία έχασαν την εμπιστοσύνη των αγορών, παρόλο που και οι δύο εκδίδουν ομόλογα σε ευρώ». Οσο για τους Ισλανδούς, που αρχικά θεώρησαν το ευρώ σωτηρία, τώρα δεν θέλουν ούτε να το ακούσουν!

Μήτσος ο Μηκυός.[MKO]

  ένα κείμενο του Στάθη απο Ελευθεροτυπια

Γνωρίστε τον “Μήτσο τον Μικηό’:

Ο Μήτσος ο Μηκυός.

Καλό παιδί ο Μήτσος. Από χωριό.

Ψιλομισομέτριος μαθητής, μπήκε με τη «δεύτερη» στην τότε Ανωτάτη Εμπορική, μπήκε και στην ΠΑΣΠ.

Ηταν κοντά μια δεκαετία μετά το Πολυτεχνείο, κόλλαγε ο Μήτσος αφίσσες με τον ήλιο του Ανδρέα,

ταγάρια ακόμα εμείς οι επαρχιώτες στην Αθήνα και ημιυπόγειες φοιτητικές γκαρσονιέρες, αλλά γύρω γύρω άρχιζαν να ξεφυτρώνουν τα πρώτα νεοπλουτίστικα ρεστωράν και τα πρώτα λαϊφοστυλάδικα μπαράκια, μέσα

κι ο Μήτσος, έμαθε από ροκ, τζαζ, ρυθμ εντ μπλουζ, έγινε στελεχό στην ΠΑΣΠ, έβγαλε και «γκόμενα», έκανε και παρέα με Κνίτες και Ρηγάδες για το πρεστίζ ο Μήτσος, αγόρασε κι ένα βιβλίο με τον Αλτουσέρ στο εξώφυλλο να φαίνεται,

στο πτυχίο κοντά, οχτώ χρόνια μετά

«πώς πας, παιδάκι μου;» ρώταγε η μανούλα όλο αγωνία απ’ το χωριό, «άσε ρε μάνα, καλά πάω» της σφύριζε απ’ το τηλέφωνο ο Μήτσος, όντως καλά πήγαινε, έπιασε δουλειά στην «Εξόρμηση», αγόρασε και μια Εμ Ζεντ, πρόθυμος, ξύπνιος ο Μήτσος,

με τις επαφές του, εργατικός, λίγδωσε το αντεράκι του, τον έστειλε το κόμμα σε μια μεγάλη αστική εφημερίδα να πιάσει δουλειά, γνωστή διαδικασία, και η εφημερίδα να μαθαίνει και το κόμμα να ξέρει, αλλά και ζόρι -για τον Μήτσο. «Φυτευτός» γαρ, δεν είχε μπει δα στη δημοσιογραφία με το σπαθί του, τον κοίταγαν μερικοί απ’ τους παλιούς με μισό μάτι, αλλά ο Μήτσος ανθεκτικός. Ούτε γλείφτης, ούτε γαλίφης, μόνον πρόθυμος, τον λάλησαν στο ρεπορτάζ, βρέξει, χιονίσει, ο Μήτσος ο «εκσυγχρονιστής» -έτσι τον φώναζαν στην εφημερίδα διότι ήταν φανατίλας με τον Σημίτη σκαλί σκαλί ανέβαινε ο Μητσάρας, εκτός από το ρεπορτάζ να και τα πρώτα σχόλια, να και το πρώτο άρθρο, νοματαίος ο Μήτσος. Υπογραφή.

Κι αίφνης αντιστρέφεται το μαγνητικό πεδίο μεταξύ των πόλων, αντί να γυρεύει ο Μήτσος απ’ τον πολιτικό του προστάτη γραμμή και οδηγίες, άρχισε ο πολιτικός του προστάτης -που, στο μεταξύ, είχε γίνει υπουργός- να ζητάει απ’ τον Μήτσο τη γνώμη του, τη μεσολάβησή του για κάποιες επαφές, γνωριμίες, δουλειές.
Κι έτσι μπήκε ο Μήτσος στα κόλπα.
Η Εμ Ζεντ σκούριαζε από καιρό, για λίγο μια Καβασάκι τετρακοσάρα και ύστερα καπάκι μια Αφρικα Τουίν -ποιος τον έπιανε τον Μήτσο; μόνον η Αλφαρομέο του!
Βεβαίως, πολλές οι αντιθέσεις στο ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνησή του, ίντριγκες, σέχτες, παρέες, μίζες, γιάφκες, σαλόνια -γατί ο Μήτσος
στα μέσα και τα έξω
στα πάρε και τα δώσε
έλυνε κι έδενε,
την πρώτη αργομισθία στο ΑΠΕ, ακολούθησε δεύτερη στην Ερτονέτ, ένα Γραφείο Τύπου ΔΕΚΟ -ίσως κι έναν μισθούλη απ’ τα μυστικά κονδύλια, αλλά αυτό δεν είναι βέβαιον- ήρθε κι άσπρισε
ο Μήτσος απ’ το καλό φαγητό, αφράτεψε το δέρμα του, φαφάτεψε η επιδερμιδούλα του.
Την πρώτη μόντα την έφτιαξε με τον Υπουργό του. Εστησε μια Μ.Κ.Ο. ο Μήτσος, του έδινε κονδύλια -χοντρά- ο Υπουργός, του γύριζε πίσω απ’ αυτά ο Μήτσος ένα παχυλόν ποσόν- για το «πολιτικό ταμείο» του Υπουργού, παντελόνιαζε ένα εξίσου παχυλόν ποσόν και ο ίδιος, έσπρωχνε τα ρέστα, κάτι ψίχουλα στη Μ.Κ.Ο. ο Μήτσος ο «εκσυγχρονιστής» κι όλοι πέρναγαν μπέικα.
Στην πέμπτη Μ.Κ.Ο. που έστησε ο Μήτσος -όχι ο ίδιος, έβαλε άλλους φίλους τους απ’ τα παλιά, έναν πανελλαδικάριο κι έναν πρώην κνίτη, βόλεψαν κι αυτοί κάτι άλλα λιγούρια του ιδίου φυράματος- στην πέμπτη ΜΚΟ λοιπόν, στην
εφημερίδα άρχιζαν να φωνάζουν τον Μήτσο, «ο Μήτσος ο Μηκυός» -πράγμα που ο διευθυντής του εκτίμησε δεόντως, του έδωσε και αύξηση! Αυξησάρα -προ κρίσης.
Πρόσωπο ο Μήτσος!
Οταν ξανάρθε η Δεξιά στην εξουσία, λύσσαξε ο Μήτσος! Φίνις Γκραίκια να οδύρεται ο Μήτσος! Ευτυχώς όμως οι γαλάζιοι εκτίμησαν τα καλύτερα απ’ τα πράσινα παιδιά, άρχισαν να συγκυβερνούν μαζί τους, μαλάκωσε ο Μήτσος,
πήρε και μια εκπομπή στην τηλεόραση, όλα μέλι γάλα -ψωμί κι αλάτι.
Α ρε κουφάλα, Μήτσο! Τώρα που ξανάρθε ο Γιωργάκης, ο Μήτσος μπήκε στα μεγάλα κόλπα, Κατάρ, φωτοβολταϊκά, πράσινη ανάπτυξη, βρίζει ο Μήτσος απ’ το γυαλί τους εργάτες: «τι
θέλουν επιτέλους γαμώ την μπαναχαϊκή μου; δεν το καταλαβαίνουν ότι δεν τους αντέχει η οικονομία; άι στο διάολο οι κοπρίτες!»…
Ευκαιρία, τώρα με την κρίση, να πλουτίσει κι άλλο ο Μήτσος…

Ρουφιάνος ή προδότης;

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Ο προδότης είναι αυτός που, ενώ τον εμπιστεύτηκες, αθετεί τον λόγο του και τις ηθικές δεσμεύσεις του απέναντι σου, απέναντι στην πατρίδα και απέναντι στην ιδεολογία του. Συνήθως πρόκειται για άτομα που δεν υποψιαζόσουν, συναναστρεφόσουν και έμπαιναν στο σπίτ και την ψυχή σου άνετα. Προδίδει τις υποσχέσεις που σου έχει δώσει προκειμένου να εξυπηρετήσει ιδιοτελείς σκοπούς και κυρίως για προσωπικούς λόγους. Προκαλεί σκόπιμος βλάβη σε κάποιον προς όφελος του εχθρού του. Όταν η προδοσία του παίρνει εθνικές διαστάσεις προκαλεί καταστροφή της πατρίδας και των συμφερόντων της.

Ο ρουφιάνος σε παραπλανεί εύκολα. Είναι ο μικρόψυχος που λειτουργεί με ορατούς και χειροπιαστούς στόχους. Προαγωγός ή μαστροπός συκοφαντεί και διαβάλει κάποιον αλλά δεν τον προδίδει. Δρα σε προσωπικό επίπεδο. Περιορίζεται σε κοντινούς και πεζούς στόχους. Προέρχεται από την ιταλική λέξη "ruffiano" που σημαίνει "υποθάλπω" ή "ψωράλογο"! Η πραγματική έννοια της λέξης στις μέρες μας είναι "ο άνθρωπος που εκτίθεται χάριν του αφεντικού-εντολέα του" (κάτι σαν τους "αυτοφοράκιδες" στα club , τους γραμματείς των διευθυντών εταιριών κ.α) ;). Ρουφιάνος είναι ο αναλώσιμος άνθρωπος που εκτελεί μια ποταπή αποστολή για λογαριασμό άλλου, ώστε να μην εκτεθεί ο εντολέας του. Ο χαρακτηρισμός για άνθρωπο που δεν έχει ή που δεν προβάλλει δική του γνώμη, άποψη, που ενεργεί σύμφωνα με τις υποδείξεις άλλου. Ρουφιανιές κάνει όταν παίρνει ανώνυμα τηλέφωνο για τον διπλανό που έχει πισίνα ή καπνίζει. Σκοπεύει να επιβληθούν κυρώσεις στον άνθρωπο που έχει βάλει σαν στόχο .Ικανοποιείται όταν σκάει η κατσίκα του διπλανού. Ανοίγει σαμπάνια όταν ο άλλος δηλώνει πτώχευση. Π.χ. Μερικοί δίνουν το τηλέφωνό σου και τα στοιχεία σου χωρίς να σου ζητήσουν την άδεια και το γραμματοκιβώτιο σου γεμίζει με άχρηστα πράγματα.

Και οι δύο κατηγορίες μας προκαλούν απέχθεια, αντιπάθεια και αηδία. Ό ένας δεν είναι καλύτερος από τον άλλον. Ο προδότης αποκαλύπτει μόνος του την προδοσία και θα σε δώσει φανερά, θα σου πει στη μάπα "Εγώ το κανα " ενώ ο ρουφιάνος κρύβεται. Αυτή η ελεεινή κατηγορία δύσκολα εντοπίζεται καθώς δρα και κινείται αθόρυβα. Οι ρουφιάνοι και οι προδότες αργά η γρήγορα αποκαλύπτονται πάντα .Μόλις το καταλαβαίνουμε τούς σβήνουμε από την λίστα των γνωστών και των φίλων μας. Οι εξεταστικές επιτροπές για την Siemens απέδειξαν για πολλοστή φορά ότι κόρακος κοράκου μάτι δεν βγάζει. Κανένας δεν είχε σχέση με το φόνο. Κανείς δεν ήξερε τι και που έβαλε την υπογραφή του. Εμείς πληρώνουμε έναν λογαριασμό για κάτι που δεν αποφασίσαμε. Αυτή η αγωνία θα μας φάει Μας πρόδωσαν ή μας ρουφιανέψανε;. Σήμερα ποιο είναι το πρότυπο αυτών που μας κυβερνάνε; Προδότης ή ρουφιάνος ;

Αναρτήθηκε από Κόκκινη Πιπεριά                                               http://red-pep.blogspot.com

Πόσους μετανάστες θέλουμε;

Πόσους μετανάστες θέλουμε;

του Σταύρου Θεοδωράκη

Να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Οι μετανάστες δεν ήρθαν μόνοι τους στον Πειραιά και δεν κατέλαβαν μόνοι τους την Νομική. Κυριακή – Δευτέρα – Τρίτη ήμουν στην Κρήτη και πληροφορήθηκα από «πρώτο χέρι», ποιοι ευθύνονται για την κατάληψη της Νομικής. Οι μετανάστες δεν είχαν καμία συμμετοχή στην απόφαση απλώς δέχτηκαν αυτό που τους υπέδειξαν «οι αθηναίοι». Το λέω αυτό γιατί πολύ φοβούμαι ότι θα επαναληφθεί ότι συνέβη και τον Δεκέμβριο του 2008. Τα καψίματα στην Αθήνα τα πλήρωσαν οι … ξένοι καθότι «τα δικά μας παιδιά» ήταν ως συνήθως αθώα και παρασυρμένα.

Κάτι οι «καλοί δικηγόροι» κάτι οι «καλές οικογένειες», στα κρατητήρια έμειναν μόνο οι μετανάστες που πιάστηκαν να κλέβουν πλαστικά ρολόγια από τις σπασμένες βιτρίνες. Το ίδιο φοβάμαι ότι θα γίνει και στη Νομική. Όλοι θα την κάνουν γυριστή και θα μείνουν μόνοι τους οι μετανάστες να απολογούνται για την καταστρατήγηση του ασύλου κλπ κλπ. Ήδη κάποιοι εκ των διοργανωτών της κατάληψης έχουν ρίξει το μπαλάκι στην αστυνομία. Και την καλούν να περιφρουρήσει τη Νομική και να μην επιτρέψει την είσοδο ακροδεξιών στοιχείων! Οι κακοί μπάτσοι δηλαδή γίνονται αυτομάτως καλοί αστυνομικοί αρκεί να κυνηγούν μόνο ακροδεξιούς.

Δεν είναι βέβαια το μόνο παράλογο που έχει ακουστεί τις τελευταίες ώρες. Άλλοι ζητούν να παραχωρηθούν κρατικά κτήρια για την στέγαση όλων των μεταναστών που ζουν στη χώρα μας και κάποιοι άλλοι προσθέτουν «να δοθεί σε όλους ένα επίδομα». Κοινή συνισταμένη όλων αυτών των αριστερών (υποτίθεται) και φιλάνθρωπων τοποθετήσεων είναι ότι η κρατική παρέμβαση αρκεί για να λύσει και αυτό το πρόβλημα. Όπως στα Σοβιέτ. Οι ευθύνες της κοινωνίας για άλλη μια φορά ανύπαρκτες. Τα γκέτο, η ανασφάλιστη εργασία, η εκμετάλλευση των μεταναστών από εργολάβους και τοπικές κοινωνίες είναι θέματα που για άλλη μια φορά δεν θέλει να θίξει κανείς. Όπως επίσης όλοι αποφεύγουν να τοποθετηθούν επι του πως θα επιτευχθεί η ένταξη των μεταναστών στην κοινωνία μας. Με ποιους όρους δηλαδή ή, αν θέλετε, πάνω σε ποιες αρχές. Και μην μου πείτε ότι δεν χρειάζονται όροι γιατί θα σας πληροφορήσω ότι ήδη σε πολλές περιοχές της χώρας οι ακραίοι βοηθούμενοι από την γκετοποίηση αρχίζουν και επιβάλουν τους δικούς τους νόμους. Σταματούν ας πούμε τα κορίτσια των συμπατριωτών τους από τα σχολεία - το δικαίωμα που έχει δοθεί σε όλους τους μετανάστες ανεξαρτήτως αν είναι νόμιμοι ή παράνομοι να πηγαίνουν τα παιδιά τους στα σχολεία ασκείται όλο και πιο σπάνια- ή προχωρούν σε αγοροπωλησίες νυφών 10 και 12 ετών ή κάνουν υποχρεωτικό τον εκκλησιασμό στα υποτυπώδη τζαμιά τους. Αυτά λοιπόν πρέπει επιτέλους να συζητήσει η κοινωνία μας (με την συμβολή των ευαισθητοποιημένων αριστερών νεολαιών μας). Και παράλληλα να πιέσουμε για την άμεση εφαρμογή του νέου νόμου που εξασφαλίζει - αν εφαρμοστεί σωστά - την χορήγηση ασύλου σε όσους πραγματικά το δικαιούνται. Να μειώσουμε τη γραφειοκρατία για την νομιμοποίηση των μεταναστών που δουλεύουν στη χώρα μας. Να πείσουμε τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κοινωνίες να δεχτούν κάποιους από τους μετανάστες (άλλωστε σε αυτές τις χώρες πήγαιναν και «φυλακίσθηκαν» εδώ).
Αλλά πριν από όλα πρέπει να αποφασίσουμε εμείς - και όχι η αστυνομία - πόσους μετανάστες χωράει αυτή η χώρα. Όχι πόσους σκλάβους μετανάστες αλλά πόσους ισότιμους πολίτες μετανάστες. Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς διδάκτορας οικονομικών για να καταλάβει ότι η συνεχής είσοδος νέων μεταναστών σπρώχνει στην εξαθλίωση τους προηγούμενους μετανάστες. Και εκεί που οι εργολάβοι και οι μεγαλοαγρότες έδιναν 30 ευρώ για 12 ωρη εργασία τώρα δίνουν 10 ευρώ και σε λίγους μήνες θα δίνουν 5 ευρώ. Ούτε πρέπει να είσαι καθηγητής κοινωνιολογίας για να καταλάβεις ότι στο Αγαθονήσι των 150 κατοίκων δεν μπορούν να ενταχθούν 300 μετανάστες. Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί. Πόσοι μετανάστες μπορούν να ζήσουν δίπλα μας, ισότιμοι και όρθιοι και όχι σκυφτοί και με το χέρι απλωμένο πότε στα συσσίτια και πότε στα φανάρια. Η Νομική λοιπόν δεν είναι το πρόβλημα. Αυτή κάποια στιγμή θα αδειάσει –και πρέπει να αδειάσει- το θέμα είναι πότε θα γεμίσει το κεφάλι μας με τα σωστά ερωτήματα.
  http://www.protagon.gr

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ καί τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά

http://thvlachavas.blogspot.com
του Σαράντου Καργάκου, Συγγραφέως - Φιλολόγου - Ιστορικού

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ καί τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές...

Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά καί πήγαινε δεξιά καί τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε... Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, πού δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πώς η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν.

Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό καί υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη καί στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη καί διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις καί ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής καί χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, πού πιστεύουν ότι τα παιδιά καί μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες πού είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ' όλο πού γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής καί δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.

Τούτη η παιδεία, πού όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα καί το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας καί η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσουμε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία καί την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τί να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης καί των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό καί πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ πού καταπίνει σελίδες σαν χάπια καί πού θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Καί το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό καί ως λόγος καί ως περιεχόμενο.

Καί τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» πού πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική καί τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πώς δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία πού προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα πού προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα καί στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί καί μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια καί οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα πού μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -καί μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές καί δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες πού ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- πού προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;

Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη καί του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς καί Ουκρανούς. Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών πού την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων πού την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία πού ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.

Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική καί την αγροτική τάξη. Στήν πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» καί υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις καί τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», οπού «μπαγιαντέρες» κάθε λογής καί φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, πού έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Καί που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flen-tium (-κοιλάς κλαυθμώνων) καί θα κινείται quasi osculaturium inter flen-tium (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως καί οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας πού θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως καί την παιδεία πού εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, πού τα κουράζει με την παπαγαλία καί το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη καί η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη πού τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά! Είναι θλιβερή η εικόνα πού παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες καί θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, πού, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά πού λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», πού πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα πού οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απ' έξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» καί οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».

Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στίς οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σέ λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων πού κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών πού θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη καί τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, πού δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν πού προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» καί πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, πού πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κώνειου πού χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...

Λυπάμαι πού θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές καί τα ΜΜΕ σακάτεψαν καί σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματα της -δικαιώματα στην τεμπελιά- καί ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

Αναρτήθηκε από thanasis

Ο έλληνας

http://vasiliskos2.blogspot.com

Σήμερα θα θίξω μερικά θέματα που καίνε. Και θα τα πω με το τρόπο που κάνω πάντα σε ότι γράφω. Χωρίς βιβλιογραφίες και παραπομπές, χωρίς βαθυστόχαστες αναλύσεις, απλά όπως έχω καταλάβει και όπως βγαίνει από μέσα μου. Οπότε ας με συγχωρήσει όποιος φίλος δεν θα του αρέσει ότι θα γράψω, αλλά ας προσπαθήσει τουλάχιστον να διαβάσει τις σκέψεις μου και να τις δει πέρα από κολλήματα και εμμονές που τυχόν έχει. Οι σκέψεις μου ξεκινάνε από τρεις εικόνες. Τον ρατσιστικό αναβρασμό που αρχίζουν να φαίνονται έντονα τα σημάδια του, την απαξίωση της δημοκρατίας που επίσης προχωρά με γοργά βήματα, και το πλεον επικίνδυνο γεγονός, πως και τα δυο παραπάνω φαινόμενα φτάσαμε στο σημείο να είναι είναι λογικό να συμβαίνουν.

Ο έλληνας είναι ρατσιστής? Αν ρατσισμός είναι να θεωρείς τη φυλή σου ξεχωριστή και το ρόλο που σου έχει ανατεθεί να παίξεις σ΄αυτή τη ζωή εντελώς διαφορετικό από όλους τους άλλους, ναι ο έλληνας είναι ρατσιστής έστω και σε λανθάνουσα κατάσταση. Ο καθένας μας έχει προφέρει στη ζωή του τουλάχιστον μια φορά τη φράση «εγώ δεν είμαι αμερικανάκι ρε» κι ο καθένας μας έχει νοιώσει προφέροντας αυτή τη φράση εκείνο το ιδιαίτερο συναίσθημα του ότι εγώ είμαι κάτι περισσότερο όλους τους άλλους. Εκείνο το ρε για τον έλληνα μένει κρυφό, σκάβει μέσα του, κι εμφανίζεται σαν όνειρο ή εφιάλτης όποτε οι περιστάσεις το απαιτήσουν.

Ο έλληνας, ακόμα κι ο τελευταίος αγράμματος χωρικός, είχε μέσα του τη πεποίθηση πως ήξερε περισσότερα από όλους τους υπόλοιπους και άξιζε περισσότερα από όλους τους υπόλοιπους. Έτσι σαν φυσικό δικαίωμα.  Μπορούσε άνετα να νοιώθει πως ο γιατρός δεν ξέρει του γίνεται, ο δικαστής δε έχει πιάσει το νόημα, ο πολιτικός ήταν χαλβάς και δε ξέρει τόσα όσα αυτός, κι ο κόσμος γενικότερα σε παγκόσμιο επίπεδο δεν μπορούσε να είναι ισάξιος ενός έλληνα!  Ας πετάξουμε τις υποκριτικές μάσκες κι αφουγκραστούμε αυτή την αλήθεια. Δεν νομίζω πως ο έλληνας στο σύνολό του ένοιωσε ποτέ πως πρέπει ταπεινά, σεμνά και με υπομονή να ακούσει τι έχουν να πουν και οι άλλοι. Ναι, το έκανε με το τρόπο που ακούς υπομονετικά κάποιον επειδή μιλάει και το μόνο που κάνεις είναι να ετοιμάζεις την απάντηση που ήδη έχεις αποφασίσει να του δώσεις ότι και να πει. Κι όσο για τους υπόλοιπους πολιτισμούς, τα ήθη και έθιμα τα ξενόφερτα, οι αντιλήψεις οι ξενόφερτες. Όταν το ρε καλυπτόταν από το βόλεμα ήταν όλα καλοδεχούμενα.

Αν ρωτήσουμε λοιπόν αν ο έλληνας είναι ρατσιστής θα πρέπει να απαντήσουμε με ειλικρίνεια πως ο έλληνας δεν είναι απλά ρατσιστής όπως μπορεί να είναι ένα αμερικανάκι έναντι των μαύρων ή ένα φασιστάκι έναντι των εβραίων ή ένας άντρακλας έναντι των ομοφυλόφιλων. Είναι κάτι περισσότερο. Οπαδός της γνωστής φράσης «δεν είμαι ρατσιστής εγώ, οι άλλοι δεν είναι έλληνες».

Μέσα από αυτή την αντίληψη πως είναι το κέντρο του σύμπαντος (φαντάσου να είσαι και άνθρωπος και έλληνας) βγήκαν τα μεγάλα μας κατορθώματα και οι μεγάλες μας ντροπές. Μέσα από αυτή την έννοια του υπερπατριωτισμού και τους υπερεγωισμού όσοι περνούσαν από αυτό το τόπο μπορούσαν να κουρδίζουν τους κατοίκους κατά βούληση. Κι όταν αυτός που περνούσε ήταν ήρωας οι κάτοικοι μετατρεπόντουσαν σε ήρωες χωρίς δεύτερη σκέψη (ήταν μέσα τους) κι όταν αυτός που πέρναγε ήταν πονηρός και δολοπλόκος οι κάτοικοι επίσης γινόντουσαν θύματα ή δολοπλόκοι χωρίς δεύτερη σκέψη (ήταν μέσα τους). Ηρωες,  θύματα ή ικανότατοι προδότες. Η ταυτότητά μας.  Η ευκολία μας να ανεβοκατεβαίνουμε στον Άδη κατά βούληση, Θύματα  που εύκολα μπορούσαν να αγαπήσουν ή να μισήσουν ότι κινιόταν γύρω τους και να δημιουργήσουν θαύματα και το ίδιο εύκολα μπορούσαν να πεθάνουν για τη πατρίδα ή να ζήσουν και να την καταστρέψουν. Ηρωισμός και προδοσία σε ίσες δόσεις. Φιλανθρωπία και ελληνοκεντρισμός μέσα στο ίδιο σώμα να βγαίνουν έξω κατά περίπτωση.

Θες μια ιστορία πανάρχαια από την οποία είχαμε συγκρατήσει μόνο το Λεωνίδα και τους 300, και τον Αλέξανδρο που πήγε μέχρι τα βάθη της ανατολής,  θες μια νεώτερη ιστορία όπου βλέπαμε το Κολοκοτρώνη να κατατροπώνει άπιστους τουρκαλάδες, θες το έπος της Αλβανίας όπου μια χούφτα έλληνες σταμάτησαν τους ιταλιάνους? Κάπως έτσι πλαστήκαμε. Όλη μας η ψυχοσύνθεση ήταν φτιαγμένη από μια περίληψη ιστορίας  όπου είχαμε μάθει απέξω ότι συνέφερε κι είχαμε θάψει στο πάτο ότι μας πλήγωνε.  Μια περίληψη που έδειχνε πάντα το φταίχτη να είναι κάπου δίπλα μας, ποτέ μέσα μας.

Μέσα σ΄αυτό το τσαμπουκά, τη μαγκιά, το ξέρεις ποιος είμαι εγώ, δεν χρειάστηκε στην ουσία να είμαστε ρατσιστές τύπου υπόλοιπου κόσμου. Δε χρειάστηκε ποτέ να σκοτώσουμε κάτι για να  περισώσουμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια γιατί δεν νοιώθαμε πως κανείς μπορούσε να μας την αγγίξει. Καλοδεχούμενοι όλοι σ΄αυτό το τόπο και γιατί όχι και χρήσιμοι. Οι άχρηστοι πολιτικοί ρίζωσαν στην εξουσία γιατί πήραν από μας συγχωροχάρτι για τα πεσκέσια που μας έκαναν, οι ξένοι μπήκαν για να τους δώσουμε να κάνουν ότι εμείς δεν κάναμε οι νεοδούλοι μας,  και τ΄αφεντικά μας καβάλησαν γιατί  βάλαμε υποθήκη το σπίτι για να πάρουμε λεφτά να πάμε στα μπουζούκια.

Και ξαφνικά κάποιος τράβηξε το κόκκινο χαλί του αυτοκράτορα κάτω από τα πόδια μας και χάσαμε το μπούσουλα. Εκεί που είχαμε βολευτεί καλά στα ζωτικά μας ψεύδη δεν χρειαζόταν πια εδώ και καιρό να θυσιαστούμε για κάτι, είχαμε φτιάξει και μια δημοκρατία στα μέτρα μας (ο πιο μάγκας τη βγάζει καλά, ο μαλάκας καλά να πάθει) και οι περισσότεροι ένοιωθαν πως είχαν πιάσει το πάπα από τα ........ νάτοι οι ξενέρωτοι ευρωπαίοι και τα διεθνή γεράκια να έχουν στρογγυλοκαθίσει πάνω στους σβέρκους μας. Νάτοι οι δανειστές μας να λένε, ωραία έφαγες ήπιες, πλήρωνε. Νάτοι οι ξένοι που μας είχαν κάνει να νοιώθουμε σαν αφεντάδες με δούλους να γίνονται ο φόβος και ο τρόμος μας. Να κι οι άχρηστοι πολιτικοί να μένουν αλλά χωρίς πεσκέσια πια.

Ο έλληνας που ένοιωθε μέσα του πως κανένας δεν θα τον τιμωρήσει ποτέ όσες ζαβολιές και να κάνει, πως σε κανέναν δεν χρωστάει γιατί οι δανειστές νοιώθουν περήφανοι να δανείζουν σε μια τόσο ξύπνια και καταφερτζίδικη  φυλή όπως οι δική μας, ο πολίτης που είχε συνηθίσει πως το να ζεις με νόμους, κανόνες και υποχρεώσεις είναι για τις υπόλοιπες φυλές του πλανήτη και όχι γι αυτόν, ξαφνικά μένει σαν χάνος να βλέπει πως κάποιο χέρι του έχει κατεβάσει θρασύτατα τα σώβρακα και ασελγεί όπως και ότι ώρα γουστάρει πάνω του.

Κι ενώ τόσο καιρό έβλεπε να γίνονται διάφορα στη πατρίδα του αλλά δεν έδινε σημασία λες κι ήταν κουβέντα καφενείου κι όχι γεγονότα που θα καθόριζαν τις μοίρες μας, τώρα ξαφνικά τρώει ξύπνημα. Μπαμ μέσα στο κούτελο ξύπνημα. Κι αρχίζει και κοιτάζει γύρω και δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει. Που μπήκαν όλοι αυτοί οι μετανάστες? Πως έχουμε μια τόσο πουλημένη κυβέρνηση? Τι συμβαίνει με τα εθνικά μας θέματα? Ποιος έχει βάλει χέρι στη πατρίδα? Ποιος μας παίρνει έτσι με θράσος λεφτά, δικαιώματα, μισθούς, συντάξεις, εξασφάλιση, και μας πετάει σαν να είμαστε ο οποιοσδήποτε λαός? Ναι τόσο καιρό ακούγαμε για τη παγκόσμια τάξη, για τα σχέδια των ισχυρών, για τους λαούς που εξαθλιώνονται, για τη πείνα που θερίζει το πλανήτη, για πολέμους και τυραννικά καθεστώτα, για προβλήματα με τις στρατιές άστεγων και άκληρων αυτού του κόσμου που κινούνται προς τα ανεπτυγμένα κράτη, αλλά νομίζαμε πως όλα αυτά αφορούν το πλανήτη γη όχι το πλανήτη Ελλάδα.

Το αμέσως επόμενο χαρακτηριστικό μας εκτός από το να θεωρούμε ότι τα ξέρουμε όλα είναι όταν φτάνουμε στο πάτο να ψάχνουμε να βρούμε ποίος έφταιξε (εμείς όχι φυσικά). Και τότε κοιτάμε δίπλα μας κι είμαστε έτοιμοι να βρούμε ότι κινείται κι ότι είναι πιο εύκολο να το χαρακτηρίσουμε γιατί είναι και πιο ξεκούραστος αυτός ο τρόπος. Που να ψάξει κανείς να βρει τη ρίζα του κακού, την αρχή των πάντων, βρίσκει ότι περνάει στη γειτονιά και αρχίζει το ξόρκι. Συγχρόνως με τη επίρριψη ευθυνών όπου βολεύει πάντα όταν πέφτουμε γραπωνόμαστε από τη ξεχασμένη εθνική μας περηφάνια και αρχίζουμε να γαμοσταυρίζουμε τους πάντες και τότε κάθε θεωρία συνομωσίας είναι τέλεια..

Η ύψιστη δε των θεωριών συνομωσίας είναι αυτή που συνδυάζεται απόλυτα ώστε να δικαιολογήσουμε χωρίς ψυχικές απώλειες και αυτομαστιγώματα το πως καταφέραμε να γίνουμε ρόμπες! Εκεί ο γραφικός και χρήσιμος ρατσισμός μας μπορεί να αγριέψει και να γίνει κάτι διαφορετικό. Τώρα ονομάζεται  κίνδυνος μετατροπής της χώρας των Ολυμπίων θεών σε Άγιο Παντελεήμονα. Και το σπουδαιότερο επειδή δεν υπάρχει συνοχή και πολιτική σκέψη αυτός ο ρατσισμός μπορεί να θεριέψει από τη μια και από την άλλη να ξορκίζεται σαν ντροπή χωρίς κανείς να μπορεί να δει το πρόβλημα στη σωστή του διάσταση.

Έπρεπε να έχουμε τόσους λαθρομετανάστες αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα? Όχι.

Έπρεπε να έχουμε μια υπόδουλη κυβέρνηση όπως αυτή που έχουμε? Όχι

Έπρεπε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν σε ένα κράτος ξέφραγο αμπέλι όπου επιτρέπεται κάθε είδους ξεπούλημα και κάθε είδους απαξίωση της ανθρώπινης ζωής? Όχι.

Έπρεπε να είμαστε σήμερα υποχείρια διεθνών ταμείων, διεθνών οίκων αξιολόγησης και δούλοι μεγάλων πολυεθνικών? Όχι

Για να συνεχίσω και να καλύψω τα ότι δεν έπρεπε θα χρειαζόμουν δεκάδες σελίδες.

Όμως το σίγουρο είναι ένα. Δεν έπρεπε να θεωρήσουμε δεδομένο ότι θα τη βγάλουμε καθαρή χωρίς να ιδρώσουμε καθόλου. Δεν έπρεπε να κοιτάμε τα πράγματα να συμβαίνουν επαναπαυμένοι στις δόξες μιας ιστορίας που δεν κάναμε τίποτα για να δικαιώσουμε. Δεν έπρεπε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σαν αμερικανάκια, γερμανάκια ή ότι άλλο και να νομίζουμε πως θα παραμείνουν ελληνόπουλα. Δεν έπρεπε να ξεπουληθούμε για ένα καφθεφτάκι κι ένα μπιχλιμπίδι στους αποικιοκράτες και να θεωρούμε πως θα παραμέναμε αξιοπρεπείς και εθνικά περήφανοι.

Νομίσαμε πως ήμαστε ανώτεροι. Όμως το νομίζω από το είμαι απέχει μια αιωνιότητα. Εκείνοι που σήμερα προσπαθούν να επανακτήσουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια σαν ελληναράδες καλό θα ήταν να μελετήσουν λίγο τι ήταν τελικά «οι έλληνες». Κι εκείνοι επίσης που θεωρούν πως επειδή διάβασαν πέντε βιβλία ελληνικής γραμματείας απέκτησαν μεγαλείο, επίσης πρέπει να το μελετήσουν καλύτερα το θέμα. Κι εκείνοι που ταυτίζονται με αμερικανόφερτες και γερμανόφερτες ξενοφοβικές ρατσιστικές ομάδες επίσης θα έπρεπε να μελετήσουν καλύτερα τις φταίει και πως το κατάφερε να μας ξεφτιλίσει έτσι. Κι εκείνοι που έχουν πάθει μια μανία να το παίζουν αντιρατσιστές, φιλάνθρωποι, αλτρουιστές, Μαρία Τερέζα πάση θυσία, επίσης πρέπει να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν ότι αρνούνται να δουν.

Η Ελλάδα έχει γίνει ένα ξέφραγο αμπέλι που μερικοί κατσαπλιάδες σε συνεχή συνεννόηση με τους αφεντάδες ανταλλάσσουν χάρες και πεσκέσια. Κι από κάτω έχουν ρίξει ένα σωρό δολώματα για να αποπροσανατολίζουν τη μάζα, πατώντας πάνω στις ιδιαιτερότητες της φυλής μας που όντως υπάρχουν και που τις γνωρίζουν πολύ καλά αυτοί οι κύριοι.

Δεν ξέρω αν είμαστε ανώτερη φυλή με κληρονομικό δικαίωμα στη καλοπέραση. Δεν ξέρω αν έχουν απομείνει καν σπόροι από τη κληρονομιά που ποτέ δε θυμηθήκαμε να μελετήσουμε. Δεν ξέρω αν υπάρχουν νέοι Λεωνίδες με 300 ήρωες. Ξέρω πως εμείς είμαστε οι 300 που έχουμε εκλέξει στη Βουλή. Πως εμείς είμαστε εκείνοι που πάτησαν καθησυχασμένοι πάνω στο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε» και δεν μάθαμε τελικά ποιοι είμαστε εμείς ρε.

Και ξέρω επίσης ένα πολύ βασικό. Πως το μεγαλείο και η αξιοσύνη δεν αποδεικνύονται ούτε με τσαμπουκάδες στις γειτονιές, ούτε με το να πιστεύει κάποιος πως είναι κάτι άλλο χωρίς να το έχει αποδείξει ποτέ, ούτε με το να απαξιώνουμε ότι υπάρχει γύρω για να αποδείξουμε πως έχουμε αξία εμείς.

Το μεγαλείο και η αξιοσύνη αποδεικνύονται με έργα. Κι αν τα έργα είναι τέτοια που να πάρουμε πίσω τη χαμένη μας αξιοπρέπεια και να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά, περήφανα, ναι τότε μπορούμε να πούμε τα καταφέραμε σαν έλληνες. Και μόνο σ΄αυτή τη περίπτωση η λέξη έλληνας θα έχει μπει στη θέση που της αρμόζει.

Καιρός είναι να βρούμε το κακό στη ρίζα του. Να ξεριζώσουμε εκείνους που προκάλεσαν όλο αυτό το ξεφτίλισμα. Καιρός είναι να κρίνουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς και να συνειδητοποιήσουμε πως αν εκτός από ζαμανφουτιστές που ήμασταν τόσα χρόνια και κορόιδα που καταντήσαμε τώρα, γίνουμε και ανεγκέφαλοι απάνθρωποι τότε το έχουμε χάσει οριστικά το τρένο για να βρούμε τις χαμένες μας ρίζες.

Η διαφορά ανάμεσα σε ένα ήρωα  πατριώτη κι ένα ανεγκέφαλο νταή είναι ακριβώς τα ιδανικά και το μεγαλείο  που ο δεύτερος δεν θα αποκτήσει ποτέ. Και το νταιλίκι δεν είναι ελληνική λέξη. Δεν είναι ντροπή να λέμε πως αγαπάμε τη πατρίδα μας. Κι έχουμε ιερή υποχρέωση να το λέμε και να το νοιώθουμε. Κι όσοι προσπαθήσουν να μας πείσουν πως αυτό είναι φασιστικό είναι ή πονηροί ή πλανεμένοι. Το να αγαπάμε τη πατρίδα μας όμως σημαίνει πως πρέπει να πράξουμε έτσι ώστε να τη κάνουμε περήφανη. Να διώξουμε όλα τα ξενόφερτα κατάλοιπα και να πάρουμε πάλι τη τύχη στα χέρια μας. Η τύχη μας όμως αυτή πρέπει να περιέχει ανθρωπιά, ιδανικά, μόρφωση, δικαιοσύνη, κατανόηση και μεγαλοπρέπεια. Κι όλα αυτά δεν περιέχονται στους σκοτεινούς δρόμους που προτείνουν κακόψυχες και απάνθρωπες πολιτικές που κάποιοι έχουν αρχίσει να διαφημίζουν έντονα.

Κι ερχόμαστε τώρα στο δεύτερο μέρος που καίει πολύ. Η αριστερά στην Ελλάδα, ο πατριωτισμός, και ο αντιρατσισμός. Η Ελλάδα στη νεώτερη ιστορία της δοκιμάστηκε πολύ άγρια από τα παιχνίδια του ψυχρού πολέμου. Μια Ελλάδα που βγήκε περήφανα από τη λαίλαπα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου με μια εθνική αντίσταση που έγραψε λαμπρή σελίδα στην ιστορία της, βρέθηκε να βιώνει το πιο σκληρό πρόσωπο στην αντιπαράθεση των μεγάλων δυνάμεων. Όλων των ειδών τα παιχνίδια παίχτηκαν σ΄αυτόν εδώ το τόπο. Με ξεκίνημα ένα εμφύλιο, στη συνέχεια μ΄ενα κράτος τρομοκρατίας, μια δικτατορία και μια μεταπολίτευση που ποτέ δε βρήκε το δρόμο της. Εν μέσω όλων αυτών των παιχνιδιών της μετά εμφυλιακής Ελλάδας ο λαός δεν έπαψε ποτέ στην ουσία να είναι μοιρασμένος. Σε δεξιούς που θεωρούσαν τους κομμουνιστές «εαμοβούλγαρους και προδότες της πατρίδας» και αριστερούς που θεωρούσαν τους δεξιούς «φασίστες και πουλημένους στους αμερικάνους». Είναι πολύ δύσκολο να πείσεις οποιονδήποτε (κυρίως από τις προηγούμενες γενιές) πως ένας αριστερός μπορεί να είναι πατριώτης ή πως ένας δεξιός μπορεί να είναι πατριώτης επίσης. Κι αυτό γιατί στην απλή λογική του λαού έχουν εμφυσηθεί κλισέ ιδεολογίες που δεν μπορούν να αποδεχτούν πράγματα που θα έπρεπε να είναι αναμφισβήτητα. Η νεοφιλελεύθερη δεξιά διατυμπάνισε μια δημοκρατία πατριωτική εκκολάπτοντας όμως μέσα της αναγκαστικά όλα τα φασιστικά κατάλοιπα που την κράταγαν στην εξουσία. Η αριστερά επέμεινε σ΄ενα διεθνισμό με κατάργηση των συνόρων ανάμεσα στους ανθρώπους που όμως στη ταραγμένη και αιματοβαμμένη Ελλάδα στα μυαλά των πολλών η κατάργηση των συνόρων ισοδυναμούσε με ξεπούλημα της πατρίδας.

Σήμερα τα παλαιά τείχη έχουν πέσει και φτιάχνονται τα νέα. Και οι δυο παρατάξεις η δεξιά και η αριστερά διαψεύστηκαν σε πολλά. Η πρώτη με τις πολιτικές της μαζί με τις ερμαφρόδιτες ψευδοσοσιαλιτικές κυβερνήσεις να εναλλάσσουν την εξουσία, μόνο για διαφύλαξη των πατρίων εδαφών δεν μπορεί να μιλήσει αφού το ξεπούλημα έχει ήδη γίνει και τα όνειρα των πατριωτών κομμουνιστοφάγων ελλήνων έγιναν σμπαράλια. Η αριστερά επίσης δεν βρίσκει το νήμα να συνεχίσει γιατί οι υποσχέσεις της για τη παγκόσμια εργατιά που θα κυριαρχήσει και θα πατάξει τους τυράννους παρέμειναν στίχοι σε αντάρτικα τραγούδια και νοσταλγούς ενός χτες που πέθανε οριστικά.

Σήμερα ανάμεσα στους λαούς σηκώνονται νέου τύπου σύνορα που ωθούν την ανθρωπότητα σε ένα νέο μεσαίωνα. Όλα τα φαντάσματα του παρελθόντος έχουν ξυπνήσει και διψούν για ανθρώπινο αίμα. Θρησκευτικοί πόλεμοι. Φανατισμός. Αναβίωση του φασισμού και του ρατσισμού. Ξενοφοβία. Καταπιεσμένες μάζες και νέες γενιές δυστυχισμένων που εξαπλώνονται στα μέχρι πρότινος ανεπτυγμένα κράτη. Μια παγκόσμια μπότα που απειλεί χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο. Με τις παλιές ιδεολογίες να φαντάζουν άκαιρες, ανήμπορες να κινήσουν τα νήματα. Οι δημοκρατίες να έχουν ξεφτιλισθεί. Τα πρώην σοσιαλιστικά κράτη να ξορκίζουν οποιαδήποτε επάνοδο στα κόκκινα χρόνια, τον αραβικό κόσμο να συγκλονίζεται, τα φτωχά κράτη να γίνονται ακόμα πιο αδύναμα, λαοί έρμαια στις ορέξεις των μεγάλων αφεντικών.

Κι εμείς εδώ στο καφενέ είμαστε η μικρογραφία αυτής της παγκόσμιας συμφοράς. Φτωχοί, ξεπουλημένοι, με μια δεξιά ντροπιασμένη, σοσιαλιστές ψεύτες και αριστερούς κολλημένους που ζουν εκτός πραγματικότητας. Και χιλιάδες ξένους να κατακλύζουν τις πόλεις και τα χωριά για να βιώσουν μαζί με τους ντόπιους τη συνολική εξαθλίωση και να ζητούν ίσα δικαιώματα στη πτέρυγα των μελλοθανάτων. Δεν ξέρω τι θα συμβεί, ξέρω όμως σίγουρα πως η δική μας αριστερά ακόμα μια φορά χάνει το νήμα. Όλες της οι κινήσεις είναι σαν να θέλει να συνεχίσει να κρατά το λαό σε αμφιβολία απέναντί της. Κι η δεξιά κλείνει το μάτι στα στοιχεία που αρχίζουν και βγαίνουν μέσα από τα σπλάχνα της σαν να θέλει να εξιλεωθεί για τη μαλακότητα που έδειξε τα τελευταία χρόνια παίζοντάς το δημοκρατική.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα έχουν γίνει μεθοδευμένα. Και δυστυχώς οι φωνές που θα φωνάζουν πως πρέπει να έχουμε ορθάνοιχτα τα μάτια μας στις νέες παγίδες θα σκεπάζονται από γαυγίσματα και κραξίματα. Ετοιμάζεται ένα γιουχάρισμα ίσως αιματηρό που θα αποσκοπεί σε μια ισοπέδωση κάθε δημοκρατικής έννοιας. Και μετά? Ότι μας ξημερώσει.

Aνθρωποφαγία

του Κώστα Μαρματάκη

Η επίθεση των κυρίαρχων τάξεων στην Ελλάδα και την Ευρώπη βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη. Οι τρεις βασικοί τους στόχοι βρίσκονται ήδη στα πρώτα στάδια υλοποίησης: Πλήρης ιδιωτικοποίηση όλου του δημόσιου χώρου (πλην κατασταλτικών και εισπρακτικών μηχανισμών), κτύπημα κάθε κατάκτησης και δικαιώματος του κόσμου της εργασίαςσυρρίκνωση στα όρια της εξαφάνισης των μικρομεσαίων στρωμάτων πόλης και υπαίθρου. Το πράγμα έχει αγριέψει. Στα δελτία των 8 (και όχι μόνο) «τρέχει αίμα». Κάθε ανακοίνωση «ρύθμισης» ή «αναδιάρθρωσης» μεταφράζεται (σε βάθος χρόνου) σε υποβάθμιση της ζωής χιλιάδων ανθρώπων, σε εκατοντάδες απολύσεις και κλείσιμο μικρών επιχειρήσεων, σε κατασχέσεις, σε καταθλίψεις, σε απόπειρες αυτοκτονίας. (συντριβή πραγματικού μισθού και κατάργηση «κοινωνικού» μισθού -υγεία, παιδεία, σύνταξη, πολιτισμικά δικαιώματα),
Φαινόμενα ανθρωποφαγίας

Απαραίτητη προϋπόθεση -πέρα από την φασιστικού τύπου καταστολή- για να προχωρήσει το σχέδιο τους, είναι η διάσπαση και η διαίρεση των δυνάμεων του «αντιπάλου», των υποτελών τάξεων. Μικρομεσαίοι ενάντια στους ιδιωτικούς υπαλλήλους, ιδιωτικοί υπάλληλοι ενάντια στους δημόσιους υπαλλήλους, δημόσιοι υπάλληλοι ενάντια στους «προνομιούχους» των κλειστών επαγγελμάτων και δεν έχει τέλος...
Με βασικό εργαλείο την εκφώνηση των -υπό ολοκληρωτικό έλεγχο- «μεγάλων» ΜΜΕ, αξιοποιώντας τα φαινόμενα συντηρητικοποίησης που προκαλεί η ανασφάλεια που γεννά η κρίση, η μάχη δίνεται με πλήρη ιδεολογική κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού και των ιδεολογημάτων του (χυδαίος ατομικισμός, κοινωνικός αυτοματισμός, ξενοφοβία και ρατσισμός, υποκουλτούρα, κυριαρχία των πιο χαμηλών ενστίκτων και προτύπων αισθητικής στην καθημερινότητα).

Κυρίαρχο στοιχείο της περιόδου που ζούμε είναι η αντίληψη ότι «ο εχθρός είναι δίπλα μου». Είναι αυτός που θα μου πάρει τη δουλειά, θα «χώσει» τα παιδιά του, παίρνει περισσότερα χρήματα, δουλεύει λιγότερο, είναι πιο βολεμένος, πήρε δάνειο με μέσο... Η κατάσταση παίρνει χαρακτηριστικά εμπόλεμης κατάστασης μέσα στην κοινωνία, με τα φαινόμενα «ανθρωποφαγίας» να αυξάνονται με ραγδαίο ρυθμό.

Η οργάνωση της μάχης

Βασικός στόχος της Αριστεράς αυτό το διάστημα θα έπρεπε να είναι -πέρα από την οργάνωση των κοινωνικών και συνδικαλιστικών αγώνων- η πρακτική συμβολή στην προστασία του κόσμου της εργασίας. Η παρέμβαση στην άγρια καθημερινότητα που διαμορφώνει συνειδήσεις, που περιθωριοποιεί μεγάλα τμήματα, που συμβάλλει στο τσάκισμα του ηθικού των «από κάτω». Το κτίσιμο κοινωνικών δομών και κινημάτων δράσης που θα «σώζουν ζωές» και ταυτόχρονα θα αποδεικνύουν έμπρακτα στα θύματα της κρίσης -και σε μας πρώτα απ’ όλα- ότι ο εχθρός είναι απέναντι κι όχι δίπλα (ταξική συνειδητοποίηση το λένε αυτό, νομίζω), ότι μπορούμε να πετύχουμε έστω και μικρές νίκες, ότι η Αριστερά του μέλλοντος που υποσχόμαστε είναι μια Αριστερά που αξίζει να ασχολείσαι μαζί της.

Ο τρόπος οργάνωσης αυτής της μάχης έχει επαρκώς αναλυθεί, τεκμηριωθεί, εκφωνηθεί: 

• Δίκτυα Αλληλεγγύης (κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, υπηρεσίες νομικών συμβουλών, δωρεάν μαθήματα, συσσίτια και συλλογικές κουζίνες, αλληλέγγυα ταμεία ανακούφισης ανεργίας-φτώχειας κ.ά.).

• Δράσεις Συλλογικής Ανυπακοής (κινήματα «δεν πληρώνω», παρεμβάσεις σε πλειστηριασμούς και κατασχέσεις, μπλοκάρισμα σε διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος και νερού, προστασία κοινωνικά αδυνάτων που διώκονται για οικονομικές μικροπαραβάσεις κ.ά.)

• Εναλλακτική και Αλληλέγγυα Διακίνηση Βασικών Αγαθών και Υπηρεσιών (παζάρια αλληλεγγύης, ανταλλακτικά δίκτυα προϊόντων, κατάργηση μεσαζόντων κι απ’ ευθείας προσέγγιση παραγωγών-καταναλωτών, αυτοδιαχειριζόμενες συνεταιριστικές μορφές οργάνωσης πολιτιστικών – κοινωνικών - οικονομικών δραστηριοτήτων και υπηρεσιών κ.ά.)

Όλα τα παραπάνω έχουν δοκιμαστεί πρωτοβουλιακά σε μικρή αλλά επαρκή κλίμακα σε όλη τη χώρα, με σημαντικά πετυχημένα παραδείγματα να προσφέρουν την εμπειρία τους και να διευκολύνουν τις καινούργιες δράσεις και πρωτοβουλίες να προχωρήσουν με γρήγορους ρυθμούς.

Υποβάθμιση του κοινωνικού

Κι εδώ μπαίνει το μεγάλο ερώτημα: Η Αριστερά τι κάνει; Και το ακόμη σημαντικότερο ερώτημα: Η Αριστερά τι θα κάνει; Θέλει; Μπορεί; Θα πρωτοστατήσει ενεργά με όλες τις δυνάμεις της και κεντρικά, αλλά κυρίως και τοπικά, σε ένα τέτοιο κίνημα; Χωρίς αναστολές, χωρίς υπεριδεολογικοποιήσεις και υπερπολιτικοποιήσεις, χωρίς αναστολές και αποκλεισμούς; Θα το κάνει βασικό και, γιατί όχι, κυρίαρχο στοιχείο της καθημερινής πολιτικής δράσης της; Θα δώσει τη μάχη για τη σωτηρία του κόσμου που υποτίθεται ότι θέλει να εκπροσωπεί; Θα βοηθήσει να πάρει μια ανάσα αυτός ο κόσμος; Να δει λίγο φως;

Προσωπικά είμαι επιφυλακτικός (αν όχι απαισιόδοξος). Ο λόγος; Η Αριστερά στη χώρα μας (στο επίπεδο των ηγεσιών κυρίως) κυριαρχείται σχεδόν αποκλειστικά από το σύνδρομο της «μεγάλης πολιτικής» υποτιμώντας και υποβαθμίζοντας το «κοινωνικό». Συμπεριφέρεται σαν να πρόκειται να αναλάβει την εξουσία σε μερικούς μήνες και αισθάνεται την ανάγκη να απαντήσει στα τεράστια πολιτικά, ιδεολογικά και θεωρητικά ζητήματα που θα της ζητήσει αυτή η εξέλιξη να λύσει.

Να νικήσουμε το φόβο

Μπορεί για παράδειγμα, να «σκοτώνεται» επί μήνες για το ζήτημα του χρέους (και καλώς), αλλά να μην έχει καταφέρει να βοηθήσει να στηθούν 5 (πέντε) παραδειγματικά πρωτοβάθμια σωματεία στον ιδιωτικό τομέα, που να συσπειρώνουν τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων. 

Μπορεί να «σφάζεται» χρόνια για το ευρώ και την ευρωζώνη, το εθνικό ή το ευρωπαϊκό πεδίο ταξικής πάλης (και καλώς) αλλά να μην συντονίσει τη δράση της για να δει τι -πρακτικά- θα κάνει με την κατάσταση στο κέντρο και τις υποβαθμισμένες-γκετοποιημένες γειτονιές της πρωτεύουσας. 

Μπορεί να διασπάται για την κόκκινη κάρτα και τον «ΣΥΡΙΖΑ ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών» (κακώς) αλλά δεν έχει αφιερώσει ούτε 5 (πέντε) συνεδριάσεις των κορυφαίων οργάνων των συμμαχικών σχημάτων της για τα δίκτυα αλληλεγγύης και το στήσιμό τους. 

Μπορεί να «τρελαίνεται» για το σε ποιο στάδιο του σοσιαλισμού γεννιούνται τα πρώτα σπέρματα κομμουνισμού (…) αλλά άφησε το παιχνίδι της περιβαλλοντικής κινητοποίησης στο γνωστό όμιλο και στα μέσα επικοινωνίας του.

Δυστυχώς όμως, σύντροφοι, έπειτα από ενδελεχή έρευνα που διεξήγαγα τις ημέρες των διακοπών, αδίκως ανησυχούμε και σπαταλιόμαστε. Κανείς (ούτε το κυρίαρχο σύστημα ούτε ο κόσμος της εργασίας) δεν πρόκειται να μας αναθέσει την εξουσία το επόμενο τρίμηνο. Παράλληλα, σε αυτό το χρονικό διάστημα, θα εξελίσσονται αυτά που είπαμε στην αρχή. Απολύσεις, πτωχεύσεις, κατασχέσεις, καταθλίψεις, αυτοκτονίες. Και αν συνεχίσουμε αυτό το χαβά, θα κατηγορούμε τον κόσμο (που φταίει βέβαια κι αυτός, άλλη κουβέντα όμως) ότι ψάχνει λύσεις άλλες, μακριά από τους δρόμους που του προτείνουμε εμείς.
Ελπίζω ο απαισιόδοξος τόνος του άρθρου να αποδειχτεί υπερβολικός και άδικος. Και το ελπίζω, γιατί πρέπει να νικήσουμε το φόβο. Κι ο φόβος δεν νικιέται με λόγια, αλλά με πράξεις.

 

- O Κώστας Μαρματάκης είναι μέλος της ΚΠΕ του Συνασπισμού.

πολιτικη αναλυση με φοβερο τροπο σκεψης πολυ αληθινη

http://themotorcycleboy.blogspot.comΡε συ, εδώ πρόκειται περί «θα τρελαθούμε εντελώς» δηλαδή! Να τα διαβάζεις και να κλείνεις ραντεβού με τον γκαβίατρο για καινούργια συνταγή γυαλιά. Να τ΄ακούς και να μην ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις (για να μη φανείς χαζός) ή να κουνήσεις συγκαταβατικά την κεφάλα (για να μη δείξεις χοντρόπετσος).

Ρε κοίτα που τελικά θα βγει σωστός και διορατικός ο φιλαράκος ο Μαρλαφέκας! «Τι ειναι ανησυχητικο εδω? Να σου πω. Αν η κυβερνηση ειναι χουντα και το ποπολο δεν θελει εκλογες, τοτε οντως ισχυει το "πουσαι Παπαδοπουλε" (οχι ο Αβρααμ) ή το all times classic "ο Ελληνας θελει βουρδουλα". Τουτεστιν, "βαρεθηκα να αποφασιζω ας ερθει καποιος να κανει οτι τον φωτισει ο Γιαραμπης”», αυτά μου είχε γράψει σχόλιο σε προηγούμενο ποστ και κοίτα να δεις που θα πέσει μέσα ο μπαγάσας!

Να καταγράψω ολίγα σκόρπια γεγονότα των τελευταίων ημερών (κάντο μήνα για να΄σαι μέσα) μπας και μου πεις εσύ τι να κάνω –να γελάσω ή να κατανοήσω συγκαταβατικώς;

Γεγονότο 1: Ο χοντρός και οι χοντράδες
Αχός πολύς έχει ακουστεί τον τελευταίο καιρό μετά τις διάφορες δηλώσεις Πάγκαλου. Ο οποίος Πάγκαλος δεν ξέρω τι ακριβώς δουλειά κάνει, αλλά είναι Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και μπράβο του –άμα έχει ειδικό βάρος ο άνθρωπος πόσο ν΄αντέξουν χωρίς αυτόν οι κυβερνήσεις; Έλεγα για τις δηλώσεις –λοιπόν, συμφωνώ απολύτως με τις δηλώσεις του Πάγκαλου για τις οποίες έγινε ντόρος στα κανάλια. Κι όχι μόνο συμφωνώ, αλλά τις θεωρώ τόσο προφανείς και χιλιοειπωμένες ώστε να ονομάζω όποιον διαφωνεί ή εκπλήσσεται στο άκουσμά τους «κάλπη του κερατά». Εξηγούμαι:
-Είπε ο Πάγκαλος οτι «μαζί τα φάγαμε τα λεφτά επειδή σας διορίζαμε στο Δημόσιο». Δίκιο βουνό (και συγνώμη για τον ατυχή ογκομετρικό παραλληλισμό σχετικά με τον άνδρα). Φάγανε λεφτά οι πολιτικοί και φαγώθηκαν λεφτά με τη διόγκωση του δημοσίου τομέα και με τις έξτρα αμοιβές που τσέπωναν κατά καιρούς οι κομματικοί ημέτεροι –αυτό το ξέρουν μέχρι και οι τουρίστες στα ρεπορτάζ του Alter. Μιλάμε για τα λεφτά του Δημόσιου Προϋπολογισμού –έτσι; Τώρα αν εσύ διαμαρτύρεσαι επειδή όντας δημόσιος έφαγες 10 ευρώ, την ώρα που ο υπουργέας έφαγε 10.000.000 -μην το κάνεις. Απλώς αποδεικνύεις το πόσο τσίπης υπήρξες που έκανες πλάτη στον υπουργέα για ένα δεκαρικάκι.
-Είπε ο Πάγκαλος οτι «τον κοπρίτη που διόριζαν με ρουσφέτι οι πολιτικοί στο δημόσιο τον φορτωνόταν τελικά το δημόσιο, επειδή ο κοπρίτης θα παραμείνει κοπρίτης». Διαφωνεί κανείς με αυτό; Κι αν ναι, γιατί υπάρχει η γενικευμένη άποψη οτι οι δημόσιοι υπάλληλοι τα ξύνουμε μέχρι να ματώσουν; Και μη μου πεις –δεν είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι κοπρίτες (άλλωστε, πρώτος εγώ το έχω χιλιοπεί). Είπε ο Πάγκαλος οτι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κοπρίτες; Δεν το είπε. Ποιος το είπε; Περίμενε λίγο και θα δεις.
-Είπε ο Πάγκαλος οτι «οι αγωνιστές του ’21 που απελευθέρωσαν τη χώρα ήταν αγράμματοι άνθρωποι, αμόρφωτοι, πολλοί από τους οποίους δεν γνωίρζαν καν ελληνικά, μιλούσαν κάποια ιδιώματα». Αν διαφωνείς με αυτό και μου αποδείξεις οτι ο Κολοκοτρώνης ήταν απόφοιτος του Γουέστ Πόιντ, ο Καραϊσκάκης είχε διατελέσει ΣΕΟ στην Μπάλκαν Μπανκ κι ο Νικηταράς έπινε τσάγια με τον Μπαμπινιώτη πριν αφαλοκόψει τους εχθρούς –τι να πω; Κι εγώ μαζί σου.

Παίξανε κι άλλη μια δήλωση Παγκάλου περί «φασιστών διαδηλωτών» αλλά δεν θέλω να τη σχολιάσω επειδή δεν κατάλαβα σε τι αναφερόταν. Αν εννοούσε τίποτα «αγανακτισμένους του Αγ. Παντελεήμονα»«αφήστε τους να καούν τους απεργοσπάστες» θεωρώ οτι ο χαρακτηρισμός ήταν μετριοπαθής. Τουτέστιν εξαρτάται από την περίπτωση.
Γιατί τα έγραψα όλα αυτά; Επειδή, θείο, τα όσα είπε ο Πάγκαλος –Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ –διαστρεβλώθηκαν από τα κανάλια! Βγήκε και τα αποκάλυψε παύλα διαστρέβλωσε ένας διευθυντής του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ (ο οποίος μετά έπιασε δουλειά στη ΝΔ!) έγινε ο σχετικός ντόρος και τελικά; Ο κόσμος έμεινε με την εντύπωση οτι ο Πάγκαλος έχει δηλώσει «μαζί φάγαμε τα λεφτά στα ίσα, όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κοπρίτες και οι αγωνιστές του ’21 ήτανε στούρνοι».βγες στις κάμερες και πες ότι σου’γραψα στο χαρτάκι αλλιώς θα πω οτι είσαι παιδεραστής, ανώμαλος κι ο δράκος του πάρκου –πακέτο 3 σε 1». Αυτά είναι λοιπόν τα ιδιωτικά ΜΜΕ που θα σπάγανε την κρατική προπαγάνδα; Συγνώμη, αλλά αν είναι έτσι, θα φάω μόνο τις πατάτες.

Γεγονότο 2: Η τρομοκρατία και η μυωπία είναι κληρονομικές παθήσεις.
Πιάσανε τις προάλλες μια κοπελίτσα οι μπάτσοι –της φορτώσανε κάτι κατηγορίες περί συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση (δεν κατάλαβα και καλά, η συγκεκριμένη τρομοκρατική οργάνωση είχε κάνει τίποτα ή τους πιάσανε πάνω που σχεδιάζανε την προκήρυξη; επειδή δεν θυμάμαι να προβλέπει νόμος οτι είναι παράνομο να γράφεις οτι θες να σκοτώσεις τον πάσα ένα ή να υπάρχει νόμος που απαγορεύει την καταγραφή διευθύνσεων δικαστών –αν ήταν έτσι ο Μπορίς Βιάν θα είχε φάει πολλάκις ισόβια και οι διαφημιστικές εταιρείες θα ήταν όλες γιάφκες). Είπε λοιπόν κάποιος μπάτσος στους δημοσιογράφους οτι η κοπελίτσα είχε μάνα στη RAF (όχι την αεροπορία –την οργάνωση) και πατέρα σκοτωμένο αντάρτη πόλεων, το πήρανε οι δημοσιογράφοι και το κάνανε Χόλυγουντ, μόνο αναπαράσταση με πραγματικούς ηθοποιούς δεν πρόλαβαν να στήσουν. Βγαίνει την άλλη μέρα η μούφα στη φόρα –ούτε μέλος οργάνωσης η μαμά, ούτε σκοτωμένος ο μπαμπάς. Αγανάκτησαν οι δημοσιογράφοι! «Δε ντρέπεται η αστυνομία να λέει τέτοια πράγματα και να μάς παραπλανεί; Αν το ξανακάνει αυτό το πράμα η αστυνομία θα φωνάξουμε την αστυνομία να τη συλλάβει!» Αναρωτιέμαι τώρα εγώ ο φίλος του Μαρλαφέκα: αν ρε λεβέντες έβγαιναν οι μπάτσοι και σας λέγανε οτι συνέλαβαν Γερμανό επιστήμονα ο οποίος τους δήλωσε οτι η ελληνική οικονομία πετάει στ΄αστέρια και εντός των ημερών θα αγοράσει τον κόσμο ολόκληρο, θα το γράφατε; Όχι δηλαδή αν είναι έτσι, τζάμπα μαλακίζεται ο Υπουργός Οικονομικών και δίνει συνεντεύξεις. Θα αρκούσε να στείλει το κείμενο στη ΓΑΔΑ με την εντολή «να βγει σαν διαρροή» -κι όλα πρίμα.

Γεγονότο 3: Το διάβασμα βλάπτει
Μεταδόθηκε από τα κανάλια και μάλιστα ασχολίαστο –πράγμα που με παραξένεψε. Βλέπεις, τα κανάλια σχολιάζουν μέχρι τιράντα ας πούμε, αυτό πώς το αφήσανε άνευ; Βρήκανε, λέει, στο σπίτι της παραπάνω Γερμανίδας κοπελίτσας κάτι προκηρύξεις τρομοκρατικών οργανώσεων. Όταν την πήγανε ανακριτή και εισαγγελέα –αν και δεν κατάλαβα ποιος ο ρόλος του εισαγγελέα στην προανάκριση –της είπαν περί προκηρύξεων. «Κυκλοφορούν παντού, στο ίντερνετ, στις εφημερίδες, δεν είναι μυστικές»,«Κι εσύ τι τις ήθελες;» ρωτάει η εξουσία. «Να τις διαβάσω», απαντάει (υποθέτω) η κοπελίτσα. «Δεν ξέρεις οτι απαγορεύεται να διαβάζεις τέτοια πράγματα;» ξηγιέται η εξουσία. Ε; Πώς; Πότε; Και γιατί; Έχω διαβάσει κι εγώ διάφορες προκηρύξεις και μάλιστα έχω αποθηκεύσει μία τώρα που μιλάμε επειδή θέλω να την σχολιάσω αμέσως παρακάτω. Είμαι παράνομος; Πες μου γιατρέ μου –να χαρείς! Και τι λέει περί αυτού ο Πάνος Σόμπολος που βιάστηκε να της κληροδοτήσει τη μισή ευρωπαϊκή τρομοκρατία; Τίποτα δε λέει -περιμένει να επιβεβαιώσει την είδηση, υποθέτω.

Γεγονότο 4: Μπόμπα χαρακίρι με διπλό πιπίνι
Η προκήρυξη που ανέφερα παραπάνω. Με υπογραφή «Αντάρτικος Σχηματισμός Λάμπρος Φούντας». Βάλανε, λέει, μια βόμβα έξω από το σπίτι της Καλλιόπης Σπανού, πάω παρακάτω να διαβάσω το περί τίνος πρόκειται γιατί δεν είχα την τιμή να γνωρίζω την κυρία:
«Η Καλλιόπη Σπανού είναι η διάδοχος του Γιώργου Καμίνη στη θέση του συνήγορου του πολίτη.Μιας διορισμένης "ανεξάρτητης" αρχής που έχει σαν αποστολή της την ελαχιστοποίηση των τριβών μεταξύ καθεστώτος και κοινωνίας,δεν είναι τίποτε άλλο δηλαδή από το λάδι ανάμεσα στα γρανάζια της κρατικής μηχανής.
Να γνώριζετε κάλα όλοι εσείς οι ευυπόληπτοι "κύριοι"και "κύριες" ,την ώρα που χτίζετε καριέρες ως μίζεροι στυλοβάτες και υπαλληλίσκοι,την ίδια ώρα στήνονται πολιτικά στρατοδκεία,σύντροφοί μας βασανίζονται,διώκονται,φυλακίζονται,οι φιλικές σχέσεις ποινικοποιούνται και η σφραγίδα των αντιτρομοκρατικών διατάξεων πέφτει πάνω σε κάθε κόμματι που αντιστέκεται και δρα».
Μά΄στα κύριος! Της βάλανε μπόμπα επειδή έγινε Συνήγορος του Πολίτη και χτίζει καριέρα! Επειδή δουλεύει σε μια «ανεξάρτητη» διορισμένη Αρχή η οποία έχει σαν αποστολή της την ελαχιστοποίηση των τριβών μεταξύ καθεστώτος και κοινωνίας! Και στα δημόσια νοσοκομεία πάντως –μη νομίζεις. Η περίθαλψη των απόρων εκεί αποσκοπεί, στην ελαχιστοποίηση των τριβών. Και το επίδομα ανεργίας, γι΄αυτό το δίνουν. Και τα βιβλιάρια υγείας και όλα! Άρα; Επόμενη βόμβα σε σπίτι γιατρού και μετά σε υπάλληλο του ΟΑΕΔ ή του ΙΚΑ; Εντάξει –κάντο διευθυντής το υπάλληλος, για να χτυπηθεί στην καρδιά του το σάπιο σύστημα.

Γεγονότο 5: Χάιλ Λεωνάιντας!
Χαιρέτησε, είδα, φασιστικά ο Μιχαλολιάκος ο Χρυσαυγίτης στο Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων. Και μετά ξαναχαιρέτησαν κάτι άλλοι Χρυσαυγίτες –σιγά το νέο, θα πεις. Μη βιάζεσαι, θα σου συστήσω. Διότι το θέμα δεν είναι οτι οι Χρυσαυγίτες είναι φασίστες, το θέμα είναι πώς άρχισε να κυκλοφορεί η άποψη: δεν είναι ναζιστικός ο χαιρετισμός, οι Ναζί τον είχαν κλέψει από τους Σπαρτιάτες!!! Μη γελάς ρε μαλάκα –αλήθεια κάποιοι το ισχυρίζονται.
Εγώ λοιπόν, ο καλόβολος άνθρωπος, να παραβλέψω οτι δεν υπάρχει η παραμικρή μαρτυρία περί σπαρτιάτικου χαιρετισμού αυτού του τύπου και η μόνη «απεικόνιση» που έχουμε είναι ένας αναγεννησιακός πίνακας (τότε που η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία ξαναχαρασσόταν ή παραχαρασσόταν, διαλέγεις και παίρνεις). Ας υποθέσω λοιπόν οτι τον ναζιστικό χαιρετισμό τον είχανε ψωμοτύρι στη Σπάρτη: «Χάιλ Λεωνάιντας», «Ζιγκ Χάιλ χίντιους Νάιτμεαρ», κάπως έτσι. Αυτό τι θα συνεπαγόταν δηλαδή;
Οι Αρχαίοι Σπαρτιάτες κυκλοφορούσαν με χλαμύδες μίνι σαν την Έλενα Ναθαναήλ τη δεκαετία του ’70, αυτό σημαίνει οτι αν αρχίσει να κυκλοφορεί έτσι αεράτος αύριο ο Ελληνολάτρης δεν θα τον κλείσουν τσιφ στο Δαφνί; Ή να στο πάω αλλιώς –οι Σπαρτιάτες για να σκληραγωγούνται καθόντουσαν και έτρωγαν βρωμόξυλο, άρα να πηγαίνουν οι Χρυσαυγίτες στην πλατεία στα Εξάρχεια και να στήνονται καταμεσής φωνάζοντας: «βαρούτε να σκληραγωγηθώ»;
Διάβασα κι έναν μαλάκα σχολιαστή να παραλληλίζει: «αν είναι προσβλητικός ο ναζιστικός χαιρετισμός, τότε το ίδιο προσβλητικός είναι κι ο χαρακτηρισμός ‘σύντροφε’ μεταξύ των αριστερών». Σωστός; Υπέροχος! Επίσης να προσθέσω οτι «Η συντροφιά του Δαχτυλιδιού» ήταν τελικά κρυφοκομμουνιστική ταινία, τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια που χρησιμοποιούν ευρέως τον όρο «σύντροφος» είναι απευθείας απόγονοι του Στάλιν και πάει λέγοντας!

Γεγονότο 6: Η απερίφρακτη βλακεία
Έγινε, λέει, κάποιο γκάλοπ όπου το 80% των ερωτώμενων συμφωνεί με τον φράχτη στον Έβρο! Δηλαδή ως κοινωνία γουστάρουμε τη συγκεκριμένη ενέργεια! Ένα φράχτη που στήνεται για να δηλώσουμε σα χώρα: «εμείς τα φυλάμε τα σύνορά μας» (χωρίς ουσιαστικά να λαμβάνουμε άλλο μέτρο φύλαξης) και να ανεβάσουμε έτσι τις αμοιβές των τύπων που περνάνε κόσμο εντός Ελλάδας! Δεν με ενδιαφέρει η μέθοδος με την οποία έγινε η συγκεκριμένη έρευνα, αλλά αν έχει έστω και την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα....

Τότε έφτασε ο καιρός να βγει η σχετική προκήρυξη στο e-government: «Αποστείλατε βιογραφικά για την κάλυψη θέσης δικτάτορα, απαραίτητα προσόντα: χαμηλό ύψος –υψηλό κόμπλεξ, άριστη γνώση της καθαρεύουσας και σκοροφαγωμένος μύσταξ. Αμοιβές υψηλές, συνταξιοδότηση εγγυημένη». Όχι τίποτα άλλο, να υπάρξει επιτέλους αξιοκρατία και σ΄αυτόν τον τομέα ρε παιδί μου –να μη μας καβαλήσει ο πρώτος τυχαίος ίλαρχος! είχε δίκιο, αν εννοούσε όσους (λέγεται οτι) φωνάζανε έξω από τη ΜΑΡΦΙΝ Ερωτώ: αν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δεν μπορεί να περάσει τη θέση του στα κανάλια ακόμα κι όταν κάνει μπαμ οτι ο τύπος που τον διαστρέβλωσε ήταν στημένος –τότε τι γίνεται με τους υπόλοιπους απλούς πολίτες; Σε λίγο θα έρχεται ο ρεπόρτερ σπίτι σου και θα σου ξηγιέται: « απάντησε πολύ λογικά η κοπέλα.
Πέρασε από εδώ οThe Motorcycle boy Παρατηρησις: Τα πραγματα εχουν αλλαξει. Θα περασει απο ΑΣΕΠ ο επομενος.

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ γνωρίζει τα άτομα καλύτερα απ' ό,τι αυτά τους εαυτούς τους: χάρη στη βιολογία, τη νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ' ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.

Ο βαθύς ύπνος των χειραγωγημένων»

 ΕΠΕΙΔΗ είναι επίκαιρο και σκέφτηκα πως θα σ' ενδιαφέρει, δημοσιεύω σήμερα αποσπάσματα από τις δέκα σημειολογικές επισημάνσεις για τις «στρατηγικές της χειραγώγησης και το βαθύ ύπνο των χειραγωγημένων» του Γάλλου Σιλβέν Τιμσίτ, που βρήκαμε στο site του swti.net. Πάμε;

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ της απόσπασης της προσοχής: έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών. (...)

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ προβλημάτων και μετά προσφορά λύσεων: για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. (...)

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ της σταδιακής εφαρμογής: για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. (...) Αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ της αναμονής : είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ' ό,τι μία άμεση. Η μάζα πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. (...)


ΑΠΕΥΘΥΝΟΝΤΑΣ το λόγο στο κοινό σαν αυτό να είναι στην παιδική ηλικία: η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά καθυστερημένος. Οσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρόνων ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού.



ΠΟΛΥ περισσότερη χρήση του συναισθήματος παρά της λογικής: είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.

Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ του κοινού στην άγνοια και στη μετριότητα: η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί.

ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ του κοινού να είναι ικανοποιημένο με τη μετριότητα: προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος.

ΕΝΙΣΧΥΣΗ της αυτοενοχής: κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνο αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους. Ετσι, αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους, νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης. (...)

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ γνωρίζει τα άτομα καλύτερα απ' ό,τι αυτά τους εαυτούς τους: χάρη στη βιολογία, τη νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ' ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.

του Ανδρεα Ρουμελιωτη

Ο θυµός

Ο θυµός αποτελεί ένα φυσιολογικό, και συνήθως υγιές, συναίσθηµα. Όταν όµως «ξεφεύγει», µπορεί να γίνει καταστροφικός για εµάς και τους γύρω µας.
Γι’ αυτό είναι σηµαντικό να τον ελέγχουµε χωρίς να τον καταπιέζουµε. Είναι εύκολο όµως;

Ο θυµός είναι παντού γύρω µας και πιθανόν τον τελευταίο καιρό πιο έντονος από ποτέ. Βγαίνει κάθε φορά που... βροντάµε πίσω µας την πόρτα, χτυπάµε το χέρι στο τραπέζι, κλείνουµε µε δύναµη το συρτάρι ή αγριοκοιτάζουµε κάποιον. Κι όλα αυτά τα κάνουµε ξέροντας κατά βάθος ότι δεν δίνουν καµιά λύση σε προβλήµατα ή αδιέξοδα, αντίθετα πιθανότατα έτσι να καταστρέφουµε την καλή µας εικόνα στο γραφείο, να δηλητηριάζουµε τις σχέσεις µε τα αγαπηµένα µας πρόσωπα και να υπονοµεύουµε την ψυχική µας ηρεµία. ∆εν αρκεί όµως να αναπτύξουµε στρατηγικές που θα µας βοηθήσουν να κρατάµε το θυµό µας εντός ορίων. Πολλές φορές χρειάζεται να ρίξουµε µια µατιά σε βάθος για να ανακαλύψουµε τι είναι αυτό που πραγµατικά µας κάνει να νιώθουµε έτσι και να αναλύσουµε το θυµό µας.

Τελικά τι µας θυµώνει;
Ο θυµός µπορεί να οφείλεται τόσο σε εσωτερικά όσο και σε εξωτερικά ερεθίσµατα. Έτσι µπορεί να οφείλεται σε καθηµερινά προβλήµατα και εµπόδια και φυσικά σε µεγαλύτερα προβλήµατα που (έστω και φαινοµενικά) δεν έχουν λύση, σε ένα πιεστικό deadline ή στην αίσθηση ότι δεν έχουµε γενικά χρόνο να κάνουµε όσα θέλουµε, στη µη ικανοποίηση των επιθυµιών και των αναγκών µας, στην αίσθηση ότι µας αδικούν ή ότι δεν µας καταλαβαίνουν κ.λπ. Εποµένως το αίσθηµα του θυµού µπορεί να έχει πολλές αιτίες που θα πρέπει να διερευνηθούν προκειµένου να καταφέρουµε να τον τιθασέψουµε.

Τι συµβαίνει στο σώµα µας όταν θυµώνουµε;
Ολόκληρος ο οργανισµός πιέζεται για να αντιµετωπίσει µια κατάσταση την οποία ο εγκέφαλός µας εκλαµβάνει ως απειλή. Έτσι κάθε φορά που θυµώνουµε αυξάνεται η πίεση του αίµατος και η καρδιά µας χτυπά πιο δυνατά. Επίσης αυξάνονται τα επίπεδα της αδρεναλίνης και της νοραδρεναλίνης. Έτσι θυµώνοντας µπορεί να µας πιάσει πονοκέφαλος, πόνος στο στοµάχι, εφίδρωση και τρέµουλο.
Eπισκεφτείτε τον ειδικό όταν ο θυµός σάς οδηγεί σε συχνά και έντονα ξεσπάσµατα και επιδρά αρνητικά στις καθημερινές σας σχέσεις.

Test

Αναγνωρίστε το θυµό σας
Σε καθεµία από τις παρακάτω λίστες σηµειώστε όποια επιλογή (µία ή περισσότερες) πιστεύετε ότι ισχύει στην περίπτωσή σας.

Α
• Είστε φοβερά ευσυγκίνητoi και ξεσπάτε σε δάκρυα µε το παραµικρό.
• Συχνά νιώθετε θύµα και ότι οι άλλοι σας εκµεταλλεύονται.
• Σας είναι δύσκολο να αρνηθείτε ή να πείτε «όχι».
• Συχνά δυσκολεύεστε να υπερασπιστείτε τον εαυτό σας.
• Σπάνια νιώθετε χαρούµενοι, καθώς σας χαρακτηρίζει περισσότερο η µελαγχολική διάθεση.
• Πιστεύετε ότι είστε υπερευαίσθητοι και γενικά πληγώνεστε εύκολα.
• Αποδοκιµάζετε διαρκώς τον εαυτό σας και είστε ο πιο σκληρός κριτής του.

Β
• Κάποιες φορές δραµατοποιείτε σε υπερβολικό βαθµό τις καταστάσεις.
• Συνήθως εκνευρίζεστε όταν δεν γίνεται το δικό σας.
• Πιστεύετε ότι σπάνια έχετε άδικο.
• Εκνευρίζεστε όταν οι άλλοι δεν συµφωνούν µε την άποψή σας.
• Συνήθως εκνευρίζεστε όταν έχει κίνηση ή χρειάζεται να περιµένετε πολλή ώρα στην ουρά.
• Αν κάποιος πάρει τη σειρά σας, θα βάλετε σίγουρα τις φωνές.
• Όταν εκνευρίζεστε, είναι πολύ πιθανό να φωνάξετε, να χτυπήσετε το χέρι σας στο τραπέζι ή δυνατά την πόρτα.

Γ
• Είστε συνήθως κρυµµένοι πίσω από µια µάσκα, γεγονός που δυσκολεύει τους άλλους να διακρίνουν τα συναισθήµατά σας.
• Είναι πολύ πιθανό όταν θυµώνετε να κρύψετε το θυµό σας και κανείς να µην καταλάβει ότι έχετε θυµώσει.
• Συχνά εκδικείστε για πράγµατα που σας έχουν θυµώσει παλιότερα.
• Έχετε την τάση να ειρωνεύεστε τους άλλους ή να τους κρίνετε πολύ αυστηρά.
• Συχνά υιοθετείτε αµυντική στάση γιατί πιστεύετε ότι, αν δεν το κάνετε, οι άλλοι θα σας εκµεταλλευτούν.

Περισσότερα Α: Ο θυµός που καταπιέζεται.

Περισσότερα Β: Ο θυµός που ξεσπάει.

Περισσότερα Γ: Ο θυµός που δεν εκφράζεται.

Τα είδη του θυµού

1. Θυµός που καταπιέζεται ή απωθείται
Στην περίπτωση αυτή το άτοµο έχει την τάση να µην εκφράζει το θυµό του την ώρα που τον νιώθει. Αντίθετα, τον απωθεί και τον εσωτερικεύει συστηµατικά. Έτσι όµως στρέφει το θυµό του προς τον εαυτό του, γεγονός που µπορεί να οδηγήσει σε υπέρταση και γαστρεντερικά προβλήµατα, όπως δυσπεψία ή κολίτιδα, καθώς και σε κατάθλιψη.
Τι µπορεί να βοηθήσει
• ∆εχτείτε ότι οι απογοητεύσεις είναι µέσα στο πρόγραµµα. Αν παραµένετε ψύχραιµοι κάθε φορά που απογοητεύεστε, είναι πιθανό να θυµώνετε λιγότερο.
• Αναγνωρίστε πως και οι άλλοι έχουν δικαίωµα στα λάθη. Αν κάποιος κάνει κάτι που δεν σας αρέσει ή σας δυσαρεστεί, δεν σηµαίνει ότι το κάνει επειδή δεν σας σέβεται ή προσπαθεί να σας πληγώσει. Πείτε τι σας ενοχλεί χωρίς να ρίχνετε ευθύνες.
• Βρείτε τι κρύβεται πίσω από το θυµό σας. Το αυξηµένο στρες, η αίσθηση αδικίας, η έλλειψη επικοινωνίας µε τα αγαπηµένα σας πρόσωπα, η κακή σχέση µε τον εαυτό σας; ∆ουλέψτε προς αυτή την κατεύθυνση.
• Προσπαθήστε να εκτονώσετε την ένταση που νιώθετε µε άλλους τρόπους πιο δηµιουργικούς και χαλαρωτικούς, όπως η τέχνη ή η άσκηση.

2. Θυµός που εκδηλώνεται µε ξέσπασµα
Σε αυτό τον τύπο θυµού, ανεξάρτητα από το αν είναι ή όχι δικαιολογηµένη η αιτία που τον προκαλεί, το άτοµο αντιδρά έντονα και συνήθως νιώθει ότι χάνει τον έλεγχο. Το ξέσπασµα µπορεί να περιλαµβάνει έντονες φωνές, χειρονοµίες και λεκτική ή φυσική βία. Αυτό που πρέπει να θυµάστε είναι ότι αυτή η έντονη εκδήλωση συνήθως προκαλεί κλιµακωτή αύξηση του θυµού και της επιθετικότητας. Συχνά µάλιστα τα άτοµα που θυµώνουν εύκολα και έχουν ξεσπάσµατα αναπτύσσουν καρδιαγγειακά προβλήµατα και είναι πιο επιρρεπή σε εµφράγµατα.

Τι µπορεί να βοηθήσει
• Μην µεγαλοποιείτε τις καταστάσεις. Μάθετε να διαχωρίζετε τις απλές ενοχλήσεις από τις καταστροφές.
• Μην βιάζεστε να αντιδράσετε. Μην λέτε το πρώτο πράγµα που σας έρχεται στο µυαλό και δώστε στον εαυτό σας χρόνο να σκεφτεί πριν µιλήσετε.
• Αποσπάστε την προσοχή σας. Αντί να αφεθείτε σε ένα ξέσπασµα θυµού αλλάξτε κατεύθυνση. Για να το πετύχετε πρέπει να σταµατήσετε να σκέφτεστε αυτό που σας θυµώνει και να σκεφτείτε ή, ακόµα καλύτερα, να ασχοληθείτε µε κάτι άλλο. Έτσι θα έχετε την ευκαιρία να αποβάλετε την ένταση, ενώ είναι πιο πιθανό αργότερα να δείτε και να αξιολογήσετε το πρόβληµα στην πραγµατική του διάσταση.
• Μειώστε το στρες. Όσο πιο αγχωµένοι είστε είναι πιθανό να θυµώνετε πιο εύκολα. Για τη διαχείριση του στρες πολλές φορές χρειάζεται να κάνετε αλλαγές, όπως να ελαφρύνετε το πρόγραµµά σας ή ακόµα και να επισκεφτείτε έναν ψυχολόγο.

Η ευερεθιστότητα ή οξυθυµία, δηλαδή η πολύ εύκολη εκδήλωση θυµού µε συχνά ασήµαντες αιτίες, αποτελεί δείκτη αυξηµένου στρες και συχνά διαταραγµένης ψυχικής υγείας.

3. Ο θυµός που δεν εκφράζεται άµεσως
Συµβαίνει όταν το άτοµο αποφεύγει την πρόσωπο µε πρόσωπο αντιµετώπιση κάθε φορά που θυµώνει. Αντίθετα προτιµά την έµµεση επίθεση σε πρόσωπα χωρίς αυτά να υποψιάζονται το λόγο. Τα άτοµα που εκφράζουν το θυµό τους µε αυτό τον τρόπο µπορεί να είναι κυνικά και επικριτικά. Έχουν δηλαδή την τάση να γενικεύουν, να κριτικάρουν και να υποτιµούν τους άλλους. Η στάση αυτή συνήθως είναι και η αιτία που αντιµετωπίζουν πολλές δυσκολίες στις διαπροσωπικές τους σχέσεις.
Τι µπορεί να βοηθήσει
• Μην µένετε παθητικοί. Μην περιµένετε από τους άλλους να αλλάξουν για πράγµατα που σας κάνουν να θυµώνετε. Αλλάξτε εσείς πρώτη συνήθειες.
• Πείτε τι σας ενοχλεί την ώρα που σας ενοχλεί. Αν δυσκολεύεστε να το κάνετε, ξεκινήσετε από τα λιγότερο σηµαντικά και σιγά-σιγά θα φτάσετε και στα πιο σηµαντικά. Όταν είστε πολύ θυµωµένοι µε κάποιον, δώστε λίγο χρόνο στον εαυτό σας να ηρεµήσει και στη συνέχεια µιλήστε του γι’ αυτό που σας πείραξε.
• Συγκρατηθείτε. Σκεφτείτε πως αν αρχίσετε την επίθεση το πιθανότερο είναι να πάρουν και οι άλλοι επιθετική στάση µε αποτέλεσµα να χάσετε το δίκιο σας και να µην ακούσετε τη δική του άποψη. Έτσι είναι πιο πιθανό να χαθεί η επικοινωνία και να αυξηθεί ο θυµός.
• ∆είτε το θετικά. Το χιούµορ είναι ένας τρόπος για να εκφράσετε τα πιο ήπια πράγµατα που σας ενοχλούν. Αρκεί να µην το χρησιµοποιείτε µε σκοπό να πληγώσετε τους άλλους. Επίσης είναι σηµαντικό να αντισταθείτε στην τάση σας να επικρίνετε. Αντί γι’ αυτό δοκιµάστε να δείτε τη θετική πλευρά των άλλων ή ακόµα και να µπείτε στη θέση τους.

Θυµωµένοι άνθρωποι
Πώς να τους αντιµετωπίσετε;

• Βάλτε όρια
Μην δεχτείτε να κάνετε διάλογο αν το άτοµο που είναι απέναντί σας δεν ηρεµήσει.

• Ζητήστε αναβολή
Έστω και µερικά λεπτά µπορεί να αποφορτίσουν την κατάσταση, ιδιαίτερα αν βλέπετε ότι ο άλλος έχει χάσει την ψυχραιµία του.

• Μην πολεµάτε τη φωτιά µε φωτιά
Αποφύγετε να αντιµετωπίσετε την επίθεση και τις φωνές µε τον ίδιο τρόπο. Προσπαθήστε να δείξετε ψυχραιµία και καλή διάθεση.

• Αναλύστε την κατάσταση
Ακούστε προσεκτικά και επαναλάβετε τι ακριβώς έχει θυµώσει το άτοµο απέναντί σας. Αν η κατηγορία εις βάρος σας ισχύει, παραδεχτείτε το σφάλµα σας. Αν πάλι δεν ισχύει, εξηγήστε τα επιχειρήµατά σας µε ήρεµο τρόπο, δώστε το δικαίωµα στον άλλον να έχει την άποψή του κι αφήστε το ζήτηµα να τελειώσει εκεί.

• ∆ιαπραγµατευτείτε
Βρείτε λύσεις ή ζητήστε από το άτοµο που έχει θυµώσει να προτείνει εκείνο λύσεις που όµως να έχουν λογικές συνέπειες. ∆ώστε του χρόνο να σκεφτεί ήρεµα πριν καταλήξει οπουδήποτε.
Τα πέντε πλην του θυµού


1. Εντείνει την απογοήτευση.
2. ∆εν δίνει λύση στα προβλήµατα.
3. Μπορεί να προκαλέσει παθολογικά συµπτώµατα.
4. Αποτελεί την κυριότερη αιτία φθοράς των σχέσεων (φιλικών και ερωτικών), καθώς και βασικό λόγο διαζυγίων.
5. Αποτελεί δείγµα διαταραγµένης ψυχικής υγείας

Η τεχνολογία καλπάζει, το ∆ιαδίκτυο ανοίγει όλες τις πόρτες, κι όµως, οι προφητείες της Αποκάλυψης εξακολουθούν να γοητεύουν και να τροµάζουν.

Το τέλος του κόσµου

«Οι πιστοί θα πρέπει πια να γνωρίζουν βαθιά µέσα τους πως ακόµα κι αν έχουν δίκιο και υπάρχει ένας ευγενικός και άγρυπνος προσωπικός θεός, είναι σίγουρα απρόθυµος να παρέµβει, όπως µαρτυρούν όλες οι καθηµερινές τραγωδίες, όλα τα νεκρά παιδιά. Οι υπόλοιποι από εµάς,καθώς απουσιάζει οποιαδήποτε απόδειξη περί του αντιθέτου, γνωρίζουµε πως είναι εξαιρετικά απίθανο να υπάρχει κάποιος εκεί πάνω. Ετσι κι αλλιώς, ελάχιστη σηµασία έχει ποιος έχει δίκιο αφού δεν υπάρχει κανείς για να µας σώσει, εκτός από εµάς».

Ετσι τελείωνε η οµιλία µε τον τίτλο «Μπλουζ για το τέλος του κόσµου», που εκφώνησε ο Ιαν ΜΑΚΓΙΟΎΑΝ στο Πανεπιστήµιο Στάνφορντ τον Ιούνιο του 2007. Το ίδιο κείµενο διάβασε ο άγγλος συγγραφέας και χθες το βράδυ στη Ρώµη, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ των Επιστηµών. «Το θέµα αυτό µας ασκεί µια διεισδυτική γοητεία», λέει σε συνέντευξή του που δηµοσιεύθηκε στη χθεσινή Ρεπούμπλικα. «Οταν δεν σκεφτόµαστε τον πυρηνικό πόλεµο, όπως γινόταν τη δεκαετία του ‘80, µας τροµοκρατούν οι επιδηµίες, οι µετεωρίτες, η ανεξέλεγκτη δηµογραφική ανάπτυξη και η εξάντληση των φυσικών πόρων. Μας καταδιώκει η ίδια ακριβώς αίσθηση του τέλους που βασάνιζε και τον Μεσαίωνα». Υπάρχει βέβαια µια µεγάλη διαφορά: τότε τον φόβο του τέλους τον τροφοδοτούσαν τα θρησκευτικά κείµενα, σήµερα έχει πάρει τη θέση τους η τεχνολογία. Παραµένει όµως ίδια η σύνδεση που κάνουµε σε συναισθηµατικό επίπεδο ανάµεσα στονδικό µας θάνατο και στον θάνατο του κόσµου. Η κατανόηση βέβαια του κόσµου είναι σήµερα πολύ καλύτερη σε σχέση µε πριν από 500χρόνια. Αλλά γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι εντυπωσιακή η εξάπλωση των φανατικών της Αποκάλυψης στο εσωτερικό των θρησκευτικών κοινοτήτων της Αµερικής. Και ακόµη εντυπωσιακότερες, οι οµοιότητες αυτού του φαινοµένου µε τα χιλιαστικά κινήµατα που έδρασαν στηνΕυρώπη από τον 11ο έως τον 16ο αι.

Η εξήγηση που δίνει ο ΜακΓιούαν αφορά τη σχέση της εποχής µας µε τον χρόνο. Ζούµε σε έναν κόσµο που αλλάζει µε εκπληκτική ταχύτητα: πριν από είκοσι χρόνια κανείς δεν µπορούσε να προβλέψει την επανάσταση των κινητών τηλεφώνων και του Internet. Από τη µια είµαστε υπεύθυνοι γι’ αυτές τις αλλαγές και από την άλλη δεν γνωρίζουµε πού µας οδηγούν, γεγονός που προσδίδει αγχώδη χαρακτήρα στη σχέση µας µε τον χρόνο. Σηµαντικό ρόλο στην αναβίωση του χιλιασµού έπαιξαν τόσο ο σοβιετικός κοµµουνισµός, που κήρυσσε ότι οι εργάτες θα πάνε στον Παράδεισο, όσο και ο ναζισµός, που οι φαντασιώσεις του για τους εβραίους εχθρούς είχαν πολλά κοινά σηµεία µε την αντισηµιτική δαιµονολογία του Μεσαίωνα. Και το γλυκό έρχεται σήµερα να δέσει µε τον χριστιανικό και τον ισλαµικό φονταµενταλισµό.

posted by Μιχάλης Μητσός