Σελίδες

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

η πολιτική μάς εκδικείται, επειδή πάψαμε να είμαστε επί της ουσίας πολίτες.

«Η απάντηση σε όλους αυτούς που μας ρωτάνε “πού τα φάγατε τα λεφτά” είναι μία: Σας διορίζαμε για χρόνια, τα φάγαμε μαζί, ακολουθώντας μια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος». Δεν πρόκειται για αυτοκριτική. Ο Θόδωρος Πάγκαλος χρησιμοποιεί το πρώτο πληθυντικό και το «μαζί» σαν όχημα για να ενοχοποιήσει την κοινωνία. Πιστός στη γραμμή της κυβέρνησης, αλλά πιο έξυπνος από τα κάθε λογής «παπαγαλάκια» της.

Του Σταύρου Λυγερού στην Καθημερινή της 24/9/2010


Η κοινωνία δεν είναι αθώα
, αλλά «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Το πολιτικό σύστημα καλλιέργησε μία σχέση άρρητης συναλλαγής με τους πολίτες και σταδιακά διαμόρφωσε κλίμα εκατέρωθεν ένοχης ανοχής. Εξαγόραζε την ανοχή της κοινωνίας στα προνόμια και στην ατιμωρησία του, ανεχόμενο από την πλευρά του μορφές «λαϊκής παρανομίας», όπως η εκτεταμένη διαφθορά δημοσίων υπαλλήλων, η φοροδιαφυγή, τα αυθαίρετα κ.λπ.

Αναμφίβολα, ένα σημαντικό μέρος από το γιγαντιαίο ποσό
που εμφανίζεται ως δημόσιο χρέος διαχύθηκε στα μικρομεσαία στρώματα με διορισμούς - ρουσφέτια και με ποικίλες αντιπαραγωγικές παροχές. Ετσι εξασφαλίσθηκε η μακρόχρονη ιδεολογική συναίνεση της κοινωνίας σε μία πορεία, η οποία με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσε στον γκρεμό. Αυτή, όμως, είναι η μία όψη. Η άλλη όψη είναι ότι με τις ευλογίες του πολιτικού συστήματος τη μερίδα του λέοντος την έχουν ιδιοποιηθεί τα μεγάλα «ψάρια» της διαπλοκής, για τα οποία ο Πάγκαλος, βεβαίως, δεν λέει λέξη.
Τώρα που ήλθε η ώρα του λογαριασμού, τα μικρομεσαία στρώματα θα πληρώσουν πανάκριβα την όποια μικρή συμμετοχή στο «πάρτι» ή τουλάχιστον την ανοχή τους προς το κλεπτοκρατικό μοντέλο ανάπτυξης, που σήμερα καταρρέει. Σε αντίθεση με τα μεγάλα «ψάρια», τα μικρά δεν έχουν διεξόδους. Κατά μία έννοια, η πολιτική μάς εκδικείται, επειδή πάψαμε να είμαστε επί της ουσίας πολίτες. Αρνηθήκαμε την ευθύνη μας για τα κοινά. Εκφυλισθήκαμε σε ψηφοφόρους - πελάτες των κομμάτων, είτε κλειστήκαμε αυτάρεσκα στον κάθε μικρόκοσμό μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αφήσαμε να καθορίζουν τις τύχες μας συνήθως θλιβεροί και ενίοτε άθλιοι επαγγελματίες πολιτικάντηδες, ορισμένοι εκ των οποίων σήμερα ανερυθρίαστα κουνάνε το δάκτυλο στην κοινωνία. Η μισή αλήθεια του Πάγκαλου είναι χειρότερη από ψέμα
«Ολοι μαζί τα φάγαμε», είπε ο κ. Πάγκαλος και θεώρησε, προφανώς, ότι έκλεισε τους λογαριασμούς του με τις ιστορικές ευθύνες του ιδίου –ως στελέχους με κεντρικό ρόλο σε όλες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ– αλλά και του πολιτικού κόσμου συνολικά για την απίστευτη, εξωφρενική διαχρονική κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος και την κατάντια στην οποία έχει φτάσει σήμερα η χώρα.

Tης Eλλης Tριανταφυλλου στην Καθημερινή της 24/9/2010

Πιστεύει, δηλαδή, ο κ. Πάγκαλος ότι αρκεί μία αθυρόστομη, κυνική μέχρι αηδίας στην ουσία του περιεχομένου της παρέμβαση, για να εκτονωθεί η οργή που υπάρχει σήμερα στην κοινωνία για την πολιτική και τους πολιτικούς; Και καλά, αυτοί που τα έφαγαν μαζί με τους άλλους, που τα μάσαγαν αδιάκοπα και βουλιμικά και που σίγουρα είναι πολλοί και εξαιρετικά δραστήριοι διαχρονικά. Να δεχθούμε ότι στο συνολικό θέατρο του παραλόγου που βιώνουμε, βρήκαν έναν πρωταγωνιστικό ρόλο. Τους αποδόθηκε, έστω με τρόπο πομπώδη και θεατρικό η συνενοχή –λεκτικά πάντα– για την ιστορική ευθύνη.
Ολοι οι άλλοι όμως; Οι εκατοντάδες χιλιάδες των έντιμων πολιτών αυτής της χώρας που δεν είχαν καν την ευκαιρία να μπουν στο δίλημμα αν θα φάνε κι αυτοί ή όχι, πως υποτίθεται ότι πρέπει να νιώσουν και να αντιδράσουν μετά από αυτή τη δήλωση του κ. Πάγκαλου; Μήπως πρέπει να νιώσουν ανακούφιση που δεν ήταν ένας, δύο ή τρεις, αλλά πολλοί, από πολλά κόμματα αυτοί που πήραν μέρος στο εθνικό πάρτι; Ή μήπως θα πιστέψουν επειδή το είπε ο διαχρονικά εμφανιζόμενος ως ο αιρετικός του ΠΑΣΟΚ αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ότι όλοι αυτοί που τα ’φαγαν μαζί με τους πολιτικούς, είχαν στο DNA τους την κλεψιά και τη λαμογιά; Ναι. Είναι σημαντικό το κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που διαβρώθηκε την τελευταία 35ετία και πίστεψε ότι μπορεί να κλέβει με όποιο τρόπο το κράτος και να μη δίνει ποτέ λογαριασμό σε κανέναν και για τίποτα. Κάποιοι όμως πρωτοστάτησαν στον μαζικό εκμαυλισμό αυτού του τμήματος της κοινωνίας. Κάποιοι έδωσαν το «πράσινο φως» και τα εχέγγυα για να μετατραπούν ορισμένοι από πρόβατα σε αρπακτικά. Και αυτοί οι κάποιοι, όλως τυχαίως, βρέθηκαν στην πρωτοπορία του ΠΑΣΟΚ, που με τη σοσιαλιστική του αύρα βάφτισε το κρέας ψάρι, εκμαύλισε συνειδήσεις, αποθέωσε το λούμπεν, ταύτισε την έννοια του κράτους με το κόμμα, εξέθρεψε παράγοντες και παραγοντίσκους και δημιούργησε τα σημερινά «στερεότυπα επιτυχίας».
Τι ακριβώς δηλαδή θέλησε να αποδείξει ο κ. Πάγκαλος με την «πετριά» που έριξε κατά της κοινωνίας συνολικά; Αν θέλησε να αποδείξει ότι δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο, δεν το κατάφερε. Οσοι πολλοί δεν τα έχουν φάει παρέα τα λεφτά, μόνο χλεύη και οργή μπορεί να νιώσουν για κάτι τέτοιες ισοπεδωτικές γενικότητες. Αν ήθελε να κρούσει μία καμπάνα κινδύνου και να νουθετήσει, έστω και με δραματική καθυστέρηση, το κόμμα του, ούτε αυτό κατάφερε, αφού η παρέμβασή του δεν είχε κανένα διά ταύτα που να αφορά το από ’δω και το εξής και ταυτόχρονα κυριολεκτικά αποδομεί την καρδιά της πολιτικής σύστασης του ΠΑΣΟΚ – ζωτικό στοιχείο της οποίας υπήρξε και παραμένει και ο ίδιος. Εκτός κι αν απλώς έκανε με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο την αυτοκριτική του για το γεγονός ότι δεν κατόρθωσε να κλείσει ούτε έξω από το σπίτι του τις αθλιότητες που σήμερα καταγγέλλει, διορίζοντας –έστω πρόσκαιρα– το δικό του παιδί στη Βουλή. Αν είναι αυτό, δεκτό. Η αυτοκριτική είναι πάντα καλοδεχούμενη από τους πολίτες και συνήθως λειτουργεί εκτονωτικά, όταν είναι γενναία και από καρδιάς. Ομως, στην περίπτωση ενός κορυφαίου στελέχους, νούμερο δύο σήμερα της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, ένα τέτοιο αυτοκριτικό ξέσπασμα θα είχε νόημα μόνο αν συνοδευόταν από επόμενο βήμα, που δύσκολα μπορώ να φανταστώ ότι είναι άλλο από μια ειλικρινή παραίτηση. Διαφορετικά, πρόκειται για μία ακόμη πομφόλυγα «παγκαλικών διαστάσεων» ή για το μετέωρο βήμα ενός πολιτικού που διχάζεται ανάμεσα στην ιδιότητα του αμπελουργού που πολιτικολογεί και του πολιτικού που αμπελοφιλοσοφεί...
ΥΓ.: Παρεμπιπτόντως, υπάρχει και ένα ερώτημα το οποίο κανένα, νομίζω, σχετικό σχόλιο δεν έχει εγείρει: Καθώς η δήλωση Πάγκαλου συνιστά μια κραυγαλέα παραδοχή εγκλήματος, πώς και δεν έχει παρέμβει η εισαγγελία να του ζητήσει περαιτέρω στοιχεία

1 σχόλιο:

  1. Giorgos Papamargaritis
    ο κοσμος Νικο μου πρεπει να καταλάβει τη διαφορά μεταξυ της αμεσης και της αντιπροσωπευτικης δημοκρατίας. Αν αφήσουμε τον οποιονδήποτε πάγκαλο να μας τζαμπουναει τις εξυπναδες του αυτό αρέσει σαυτόν . εμείς το μυαλό μας να λέμε τα σ...υκα συκα και την σκάφη σκάφη που λει και ο
    ρίτσος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή